9. mercedes

mijn eerste nacht hier in dit stomme ziekenhuis, ik heb nooit ziekenhuizen gemogen.
Ik lag in mijn bed, ik kon niet slapen, er mocht geen bezoek komen en ik verveelde mij dood.
Ik stond op en liep naar mijn deur. Ik deed die open en keek links en recht de gang in, niemand te zien.
Dan ging ik terug mijn kamer in en deed mijn kleren aan. Wij gaan wandelen
ik liep door de gang.
Ik heb ziekenhuizen altijd eng gevonden maar 's nachts zijn ze nog enger.
Ik drukte op het knopje van de lift en de deur ging open. Ik stapte erin in drukte op het knopje 0.
Eenmaal beneden, zag ik dat de deuren open waren. Let's go to the forest
ik ging nar buiten, nou, dat was een makkie.
Ik zat in het bos, het bos is leuk 's nachts. Nu vond ik mezelf raar: een bos 's nachts was geen probleem maar een ziekenhuis... ik kreeg kippenvel toen ik er nog maar aan dacht.
Ik plofte neer in het gras op een open veldje. De maan zorgde voor het nodige licht.
Het was kou maaar dat kon me niet schelen, deze momenten zijn zalig.
Ik hoorde iets ritselen en ik zette me recht. Waarschijnlijk een eekhoorntje ofzo en ik ging terug liggen met mijn ogen dicht.
'Nou nou, moet jij niet veilig in je ziekienhuisbed liggen?' ik schrok van de stem zchter mij.
Ik sprong recht en keek recht in die o zo bekende gouden ogen.
'Sorry dokter Cullen, ik wou gewoon...' verder kwam ik niet.
'ten eerste: noem mij maar gewoon Carlisle en ten tweede: jij hebt een hersenschudding en mensen met een hersenschudding horen niet in het bos maar in het zieknhuis te zijn.' hij klonk net als mijn moeder.
'Kom mee' zei hij en nam mijn pols vast en stapte een richting uit.
Na een paar lange minuten kwamen we uit op een gigantisch huis. Ik stond met een open mond te kijken narr het huis.
'Vind je het mooi?' vroeg Carlisle, ik kon duidelijk een glimlach horen. Ik knikte terwijl ik nog steeds het huis aan het onderzoeken was.
'Stap in' zei hij en hield de deur van een glimmende zwarte mercedes open.
Ik stapte de auto in en al snel zat de dokter naast mij aan het stuur en reden we richting ziekenhuis.
'wat deed jij eigenlijk in het bos' vroeg ik en keek hem aan.
'ik kom daar vaak om na te denken' antwoorde hij.
'o' was het enige wat er uit kwam.
Hij stopte voor het ziekenhuis.
'we zijn er, en blijf alsjeblief in je kamer en slaap, je hebt het nodig.' en weer klonk hij als mijn moeder.
Ik knikte, opende het portier en liep richting ziekhuis.
'Slaapwel' hoorde ik hem nog achterna roepen.

Duuss, 3 reacties of ik ga ni verder (er mogen ook meer reacties zijn he )en dubbele tellen ni
en al degene die mijn storie lezen en GEEN reactie zetten zou ik willen vragen om da WEL te doen want reacties maken mij blij en dan komt er mss sneller een deeltje.
ik wil ook vragen om mijn andere storie te maken en te zeggen wat je ervan vindt
<3