Carrot 16- Maaike

Ik lag te woelen in het donkere zwart. Aan alles kon je wennen. Maar aan dit oneindige zwart. Nee, daar was gewoon niet aan te wennen. En aan het stil, daar viel ook gewoon niet aan te wennen. En als er dan een geluid kwam. Wilde ik schreeuwen, schreeuwen dat ze me moesten helpen. Maar hoever ik mijn mond ook opendeed, er kwam nooit geluid uit.
Van heel ver weg hoorde ik voetstappen aankomen. Ik moest mijn oren goed spitsen, maar heel zacht hoorde ik iemand fluisteren. 'Kamer 351,' zei ze. Ja eindelijk kreeg ik weer bezoek, en niet zomaar bezoek. De stem van Eva, die herkende ik uit duizende. Ik had zin om op te staan, en haar te knuffelen. Met al mijn kracht probeerde ik het, maar het lukte gewoonweg helemaal niet. Er gebeurde niets. De tranen rolde over mijn wangen. 'Ze is van houding veranderd!' hoorde ik Eva verbaasd zeggen. Was het me dan toch gelukt? Zou het me dan nu lukken? Ik probeerde nog een keer. Maar mijn kracht was op. 'Ja nu je het zegt,' hoorde ik een man zeggen. Wie was dat? Was het weer die Louis? zouden ze wat met elkaar hebben? Ik hoorde Louis grinniken. 'Wat is er?' Eva's stem richte op Louis' gegrinnik. 'Nou,' zijn stem klonk voorzichtig. 'Ja vertel dan verder,' drong Eva aan. Ja vertel dan verder, dacht ik. Waarom lachte hij me uit? 'Het zou kunnen betekenen dat ze uit haar coma aan het komen is.' Wat?! Meende hij dit. Van geluk schreeuwde ik, maar natuurlijk, het werd door niemand gehoord. Ik was zo blij, dit was enig teken van leven aan mij. Zeg het tegen iedereen, hang de vlag uit, bel het journaal. Maar ik zei helemaal niks. Ik hoorde gestommel in de kamer, iets wat op het bed naast me viel. En toen gebeurde het. Ik zag het! Ik zag Louis en Eva op het bed naast me liggen. Ik zag ze gewoon. Maar hun zagen mij niet. Kom op Maaike, nu moet je doorzetten. Je kan het, je kan het. Maar ik viel weer weg. Weg in het grote, diepe, zwarte gat.