|| 2.O || Prepare to be perfect.

Chapter 2: Prepare to be perfect.

‘That’s what makes you beautiful!’ klonk er zo luid uit de kamer naast Joany dat Joany zich slaperig bedacht dat als er nog iemand sliep in hun straat, dat een hele vaste slaper moest zijn. Of diegene moest oordopjes gebruiken.
Kreunend draaide Joany zich om, maar ze kon me niet meer afsluiten van het geluid van haar zus die neuriënd haar bed uitstapte en opmaakte.
Joany deed dat nooit, haar bed opmaken. Anders waren die werksters toch voor niks, vond Joany.
Maar Sabrina zei dat de werksters haar bed nooit opmaakten zoals zij dat wilde en dat ze het daarom beter zelf kon doen, en dat ze het bovendien alleen maar vervelend vond dat schoonmaaksters met hun onhygiënische handen aan haar bed lagen te prutsen.
Joany maakte het niet zo uit. Zolang ze zich hier maar op kon sluiten, of in elk geval terug kon trekken. Ze mocht geen slot op haarmijn kamer. Haar ouders waren bang dat Joany per ongeluk iets in de fik zou steken, al snapte ze zelf niet waar dat vuur dan vandaan zou moeten komen.
Stiekem verdacht ze haar zus ervan dat zij tegen hun ouders gezegd had dat ze niet wilde dat Joany een slot op haar kamer kreeg, zodat zij Joany zo vaak lastig kon vallen als ze maar wilde. Sabrina had namelijk wel een slot op haar kamer, twee zelfs! ‘Voor als de één kapot gaat,’ had Sabrina ongeduldig uitgelegd. ‘Ik heb geen zin om dan maanden op een vervangend slot te moeten wachten.’ – heel overdreven, vond Joany, maar dat zei ze natuurlijk niet hardop – ‘Jij gaat dan vast en zeker mijn kamer binnen om er de rust en orde te verstoren, of iets van me te jatten.’
‘Oh ja, zo had ik het nog niet bekeken,’ had Joany verzoenend gezegd, maar ze had de situatie er niet beter op gemaakt.
Sabrina was nog altijd even onverdraagbaar gebleven. ‘Fijn dat je het snapt, en nu moet ik naar de manege.’ Daarmee had Sabrina Joany woedend van frustratie achtergelaten om in haar sop gaar te koken, terwijl ze zelf de rijke, elegante dame op haar prachtige paard uit kon hangen.
Het moest nog maar eens gezegd worden dat Joany een verschrikkelijke hekel aan paarden had. Dat haar zus dol op de stinkende beesten was maakte ze nog meer onuitstaanbaar.
Meneer en mevrouw Latrisse gingen vaak bij Sabrina kijken als ze dressuur moest doen, en meer dan eens hadden ze Joany mee weten te krijgen. Een grotere marteling bestond er niet, vond Joany.
Naar de twee dingen kijken die ze het meest verafschuwde. Natuurlijk zou die haat voor paarden veranderen wanneer er eens één zo dom ( of zo slim, het is maar hoe je het bekijkt, natuurlijk ) zou zijn om Sabrina van z’n rug te gooien en daarna te verpletteren onder hun ijzeren hoeven.
Oh, wat zou Sabrina pijn lijden, dacht Joany tevreden. Maar de paarden gooiden Sabrina nooit van hun rug, ze maakten zelfs nooit een foutje. Sabrina bovenop haar prachtpaard, dat liep altijd gesmeerd, en Joany was het dan ook al gauw zat geworden ernaar te moeten kijken.
Zolang Sabrina niet hoefde te lijden, door het stof gehaald werd, verloor of vernederd werd bleef Joany liever uit haar buurt. Al die overwinningen en complimenten die Sabrina voortdurend kreeg waren niet goed voor Joany’s zelfvertrouwen, in tegendeel. Ze zat zelfs nog liever eenzaam op haar kamer dan naar lof over Sabrina te moeten luisteren.
Ze zag zichzelf al zitten op haar dertigste. De hele familie aan het kijken naar de topprestaties die haar zus natuurlijk behaald had, en zij was nog steeds niet volwassen genoeg om toe te geven dat ze een mislukkeling was en dat ze nooit zo gelukkig, mooi, talentvol en, ja, perfect zou kunnen zijn als haar zus.
Ach ja, haar leven zag er treurig, zeer treurig uit. Ze zou vast voor altijd alleen blijven. De enige mannen met interesse in haar zouden uiteindelijk toch vreemdgaan met Sabrina. Dat was ook de belangrijkste reden dat Joany zo ver mogelijk bij jongens uit de buurt bleef. Ze wilde zichzelf niet nóg verder vernederen. Iedereen vond Sabrina mooier, leuker en slimmer, maar ja, dat was natuurlijk Sabrina ook. Niemand hoefde Joany dat nog uit te leggen, laat staan onder haar neus te wrijven of in haar gezicht te duwen.
Zoals het de laatste keer gegaan was…
Het was nu al zo’n twee en een half jaar geleden, maar Joany wist het nog heel precies:

Ze had net een 7,2 voor haar proefwerk Biologie teruggekregen en zat zich af te vragen hoe ze dit aan haar ouders uit ging leggen zonder dat die haar maanden zouden straffen, een zenuwinzinking of een hartaanval zouden krijgen.
Waarvan de laatste optie haar het minst erg leek, al moest het dan wel een dodelijke hartaanval zijn. Alleen dan zou Joany die minachtende, priemende ogen, neerzakkende kinnen en straffende, smalende woorden die haar vertelden dat ze wederom gefaald had kunnen ontlopen.
Meneer en mevrouw Latrisse hadden een hekel aan cijfers onder de 8. Helaas kon Joany niet aan hun eisen voldoen en haalde ze regelmatig tussen de 7 en 8 in. Ach, ze was een werkelijke schande voor de familie.
Maar dit voorval had zich afgespeeld in de tijd dat Joany nog gedacht had dat ze, zolang ze maar hard genoeg haar best deed, nog best evengoed als Sabrina zou kunnen worden, misschien nog wel beter! Wat was ze toen naïef geweest… Maar ja, Joany had het vriendje. Joany had de jongen, en haar zus was maar een eenzame zielenpiet. Joany voelde zich triomfantelijk nu ze eindelijk iets had dat haar zus nooit zou krijgen. Dacht ze dan…
Man, ze had het niet meer fout kunnen hebben.
Ze verheugde zich erop om haar vriend te kunnen kussen en dat Sabrina toe zou moeten kijken en zich zou realiseren dat zij dat niet kon, en Joany wel.
Ze opende enthousiast de deur naar de woonkamer en daar trof ze haar toenmalige vriendje, Rob, en haar zus zoenend aan. Sabrina had toen onschuldig geroepen: ‘Hij kuste mij! Zijn schuld! Idiote klootzak! Hoe durf je mijn kleine zusje zoveel pijn te doen?!’ Heel even had ze gedaan alsof ze zich werkelijk rot voor Joany voelde, maar dat was al gauw weer verdwenen en ze was weer begonnen met over zichzelf praten. ‘En erger… Hoe haal je het in je hoofd om mij te zoenen?! Viezerik.’
Zodra Sabrina Joany’s vriendje, en vanaf toen ex-vriendje, de deur uit had getrapt had ze Joany in haar armen genomen en haar kin op Joany’s hoofd gelegd om te benadrukken dat zij hier de oudere en volwassene was, en nog altijd een kop groter dan Joany. ‘Mijn arme, kleine zusje,’ had ze vol schijnbaar medelijden gefluisterd.
En dat was wanneer Joany zich gerealiseerd had dat dat alles was wat ze ooit zijn zou: het arme kleine zusje.

Volgende keer zou het precies zo gaan. Ze kon zich al moeiteloos voorstellen hoe ze nietsvermoedend haar huis binnen zou lopen om haar zus en haar man zoenend aan te treffen.
Nee, wacht, beter nog! Ze kon zich al voorstellen hoe Sabrina op een dag naar haar toe zou komen en zou zeggen: ‘Joany, het spijt me heel erg voor je, maar je man probeerde me laatst te zoenen. Ik vrees dat hij mij tóch leuker vindt, hij is geloof ik nogal verzot op me.’ Sabrina zou geduldig wachten tot Joany zou gaan huilen en dan zou Sabrina Joany een aai over haar bol geven, als troostend gebaar. ‘Sorry,’ zou ze schijnbaar berouwvol zeggen. ‘Het is soms ook gewoon vervelend om er zo uit te zien als ik. Maar als ik er wat aan kon doen, zou ik het doen, hoor! Dan zou ik je zo al mijn schoonheid geven, eerlijk waar.’
Joany twijfelde er geen seconde over dat Sabrina dat nooit, zelfs niet voor al het geld in de wereld zou doen.
Joany’s gedachten over hoe haar zielige leventje er in de toekomst uit zou zien werden bruut onderbroken door de deur van haar slaap kamer die open gezwaaid werd.
‘Opstaan,’ klonk de bevelende toon van Sabrina.
‘Ga weg,’ mompelde Joany vermoeid. ‘Ga iemand anders vervelen.’
‘Nee.’ Sabrina klonk vastbesloten en onder het dekbed kromp Joany ineen. Ze wist dat ze niks in te brengen had nu, maar dat weerhield haar niet van proberen natuurlijk. ‘Je staat nu onmiddellijk op, eerder ga ik niet weg.’
‘Wat kan het jou nou schelen als ik te laat kom? Of er niet zo mooi uit zie als iedereen van me verlangt?’
Sabrina lachte schamper. ‘Ben je nou echt zo dom?’
Joany wist niet zo goed wat ze moest zeggen, en daarom zei ze maar helemaal niks. Sabrina keek haar veelbetekenend aan toen Joany niks zei en haar mond hield. Dat bedoelde ik dus, leek ze te zeggen, je bent écht dom.
Joany sloeg haar ogen neer.
Sabrina leek tevreden. ‘Ik zal het nog één keer uitleggen, misschien dat je het dit keer wel snapt.’ Sabrina klonk als een moedeloze professor die zijn leerlingen voor de twintigste keer iets uit probeerde te leggen, maar niemand leek te luisteren of het te snappen. ‘Jij bent mijn zusje. Hoe graag ik ook wilde dat het anders was, er valt niks aan te veranderen. Wij zijn familie, Joany. En weet je wat mensen van me zullen denken wanneer m’n zusje als een slons op school verschijnt en nooit hogere cijfers dan zevens weet te halen.’
Joany kromp opnieuw ineen, maar Sabrina ging genadeloos verder. ‘Je mag dan misschien een schande van de familie willen maken, of je kunt er niks aan doen, maar dat zou eigenlijk nog veel zieliger zijn.’ Sabrina stopte even met praten om hooghartig te lachen. ‘Ik zal dat niet toestaan, ja? Wij zijn de familie Latrisse en jij hoort daar helaas bij. Ik heb geen zin om alles wat jij doet recht te zetten, dus gedraag je eens fatsoenlijk, ja? Dan nu, opstaan.’
Joany kwam abrupt overeind en sprong zo ongeveer het bed uit.
‘Dat lijkt er meer op,’ zei Sabrina tevreden voor ze zich omdraaide en de kamer uit marcheerde.

Voor de mensen die verlangen naar het moment dat 1D erin komt, jullie zullen nog eventjes moeten wachten tot de 'avond' in dit verhaal.
Ik denk eind Chapter 2, of begin Chapter 3
Dus nog héél even geduldig zijn (: