012

'wat zijn het dan?' vroeg ik met aarzeling in mijn stem.
'het zijn dieren van de nacht. ik weet het niet precies. maar dat weten zijzelf ook niet'.
'hoe komen ze hier dan?'
'nou, die tunnel is een soort van weg naar een andere wereld. zij zaten al in deze wereld. ik kwam hier altijd graag om alles te vergeten, ik wenste dat de wereld echt zo was.'
'maar, versta jij ze ook?'
'ja, maar niet zoals dat hij kan praten zoals wij dat kunnen. hij brengt gedachtes over'.
'en versta alleen jij dat?'
'nee, jij ook. maar nu slapen ze, dus kunnen ze niets overbrengen'.
ik keek naar Makoy die nog steeds vredig op mijn schoot lag t slapen.
ik aaide over zijn dikke vacht. ik kon me niet voorstellen dat deze wolven zo bijzonder waren. ik bedoel, ze zagen er zo normaal uit.
'zijn er ook andere beesten die je kan verstaan?'
'alle dieren in dit bos kan je verstaan. maar pas op, sommige zijn gevaarlijk'.
'welke dan?'
'dat vertel ik nog wel een keer'. zei hij met een ijzig koude stem. zijn gezicht betrok.
snel gaf ik hem een kus op zijn wang, hij glimlachte weer lief naar me.
ik hoorde een vogel fluiten, en de wolven werden wakker.
een van hen kwam op me aflopen, en ging voor me zitten.
ik wou aan andy vragen hoe ze heette, maar een vrouwenstem onderbrak mijn gedachten.
'ik heet Riona'. eerst schrok ik van de plotselinge stem in mijn gedachten. ik herstelde me en zei: 'h-hoi, ik het ayla.
'kom, ik wil je wat vertellen.'
ik stond op, en volgde de wolf.
andy keek me niet begrijpend aan, en ik haalde mijn schouders op. ik wist ook niet waarom ik mee moest komen.
oik volgde de wolf het bos in.