Stef called me

Lilly;

Ik ging samen met Lizzy naar de keuken om wat te eten. Ik keek op de klok. Het was 13.16u. Het was dus 19u16 in België. Ik pakte in de keuken een banaan voor Lizzy en een halve pompelmoes voor mezelf. Dat was zo goed als mijn enige troost in dit kutland. Terwijl ik aan het eten was kwam mama naast me zitten en zei: “Ik heb je ingeschreven in de school, hier vlak in de buurt. zie je het zitten om Maandag al meteen te gaan?” Ik ha eigenlijk echt geen zin om te gaan, maar hier de hele tijd gaan zitten niks doen leek me ook maar nutteloos. “Ik zal wel gaan, ik heb geen zin om hier nog een week in dat gigantische huis hier te zitten.” Ze zei niets, ze glimlachte enkel. “Schatje, ik weet dat je het hier niet leuk vind, maar kun je alsjeblieft proberen een beetje enthousiast te zijn ?” Ik rolde met mijn ogen. “Jaja, ik doe m’n best.” zei ik. “Ohja, Stef heeft gebeld. Ik heb gezegd dat je zou terugbellen.” antwoordde ze. Ik liep meteen naar de telefoon en nam hem uit de haak. Ik liep ermee naar boven terwijl ik zijn thuisnummer intoetste. “Hallo, met Stef van Asten.” zei hij. Het deed zo’n deugd om zijn stem te horen, hoewel zijn stem een ongelukkige ondertoon had. “Hey, raad eens wie het is?”
“Als het de genaamde Lilly Rose Boogaerts is, ben ik de gelukkigste man ter wereld !” zei hij, en ik wist gewoon dat hij van oor tot oor aan het grijnzen was.
“Wel, je mag jezelf de gelukkigste man ter wereld noemen vanaf nu.” antwoordde ik, ook grijnzend, ik was verschrikkelijk blij dat ik hem kon horen. Ik ging met de telefoon naar boven en we praatten uren lang. Toen we met tegenzin de telefoon neerlegde was het hier zeven uur ’s avonds. Dus in België is het bijna middernacht. Morgen moet ik hier voor het eerst naar school. Ik heb er écht geen zin in. De hele tijd Frans en Engels praten is best leuk, maar niet je hele leven lang. Ik ga terug naar beneden toen ik de geur van verse ovenschotel rook.