The little necklace

Lilly;
Iris’ bed stond aan de andere kant van de kamer, we gingen het een van de volgende dagen naast elkaar zetten, maar daar was ze vandaag te moe voor. Ik kan de slaap niet vatten, dat stomme tijdsverschil ook. Ik bedenk dat ik dringend dat doosje van Stef moest opendoen. Ik stapte mijn bed uit en liep stilletjes naar mijn bureau. Ik had in een van de lades een dubbele wand gemaakt zodat ik mijn geheime spullen daar in kon bewaren, zoals dat doosje. Ik nam het uit de wand en sloot de la. Ik liep naar mijn bed en deed mijn lampje aan. Het was niet zo’n strek licht, dus Iris zou er niet wakker van worden. Heel voorzichtig opende ik het doosje. Ik kon niet goed zien wat erin zat dus ik pakte mijn bril. Nu kon het beter zien. Ik haalde het uit het doosje en zag dat het een kettinkje was. Het was Het kettinkje van Stef. Ik kon het me nog goed herinneren, hij had het van zijn vader gekregen en ik wist dat het veel voor hem betekende. Ik deed het kettinkje om m’n hals en besloot om hem nooit meer uit te doen. Ik legde me neer op mijn bed en deed mijn deken over me heen. Ik werd helemaal verdrietig. Ik nam het steentje van de ketting vast in mijn hand en begon stilletjes, zonder geluid, te huilen.
De volgende middag werd ik wakker door Lizzy die aan mijn arm trekt. “Lilly, Lilly, opstaaaan!!!”brult ze in mijn oor. Ik kreunde en trok een kussen over m’n hoofd. “Lilly, Lilly, opstaaaaan!! Stef heeft gebeld. Ik was meteen klaarwakker. Stef had gebéld ik en lag te slapen. Hoe loom kon ik zijn. Ik zette me in één beweging recht en vroeg: “Is hij nog aan de lijn?” Lizzy trok een verdrietig gezicht en schudde haar hoofd toen. “Ik moest zeggen dat hij van je houuuudt” zei ze en ze begon te giechelen. Langs de ene kant voelde ik me supergelukkig en langs de andere kant doodóngelukkig omdat ik hem niet heb kunnen spreken. Ik glimlachte en nam Lizzy bij me op schoot. Ze gaf mij een knuffel en ik gaf haar een kus op haar hoofd.

Stef;

Ik had de hele nacht liggen woelen en piekeren. Ze zouden toch veilig zijn aangekomen? Zou ze het daar gewoon worden? Heeft ze mijn doosje al geopend? Zo’n vragen spookte de hele tijd in mijn hoofd. Na een tijdje piekeren viel ik in een onrustige slaap.
Ik werd wakker om 11 uur. Het was zaterdag, dus ik hoefde niet naar school. Ik ontbeet eerst heel uitgebreid, en begon toen aan mijn zestig kilo huiswerk. Ik had Maandag een hele grote test van Frans, een kleine van Wiskunde en Nederlands en ik moest nog een boek uitlezen voor Literatuur. Drie uur later kon ik me niet meer houden en greep de telefoon van de hoorn. Ik toetste het nieuwe huisnummer van Lilly in. Het duurde even, maar toen kreeg ik Isabelle aan de telefoon, de moeder van Lilly. “With Isabelle.” zei ze. “Heey, het is Stef hier. Is Lilly thuis?” vroeg ik. “Aaah Stef, goed om je te horen jongen. Lilly is thuis maar ze slaapt. Ze is heel moe van de verre reis. Maar morgen is ze vast wel weer uitgerust. Ik zal vragen dat ze je terugbelt, oké?” antwoordde ze. “Ja, dat is heel vriendelijk van u.” zei ik. “Da’s graag gedaan hoor jongen. De groeten aan je ouders, hé. Daag” antwoordde ze weer en ze legde af. Als ik ze deze week nog zie, dacht ik in mezelf. Ik legde de telefoon terug in de haak en begon terug aan mijn Frans.