Dancing on the edge.

Dansend op de rand van de afgrond. Haar haar en haar rok leken mee te dansen met haar bewegingen. Haar armen gespreid alsof ze iemand wou omhelzen. Een genietende en vredige glimlach rond haar lippen. Maar uit haar ogen stroomde tranen van verdriet. Tranen die om haar oren leken te vliegen als ze een dansende draai maakte. Tranen die ze eindelijk kon laten varen. Tranen van verdriet, om alle pijn die ze in haar korte leventje had gehad. Maar ook tranen van vreugde omdat het over zou zijn. Haar passen werden sneller en haar armen gingen wijder staan. Het gaf een speels effect, alsof ze probeerde om te vliegen. Ze leek nog even te genieten van de grond onder haar voeten en de lucht die ze in ademde. Haar ogen die het licht van de dag nog even in zich opnamen en in elke wolk een vorm probeerde te vinden. Een vlinder, een boot, een vis. Nietszeggende dingen waar ze op dit moment van genoot. Het verdriet was haar teveel geworden, evenals de pijn. Maar toch had ze altijd wat mooie dingen in het leven gezien, mooie dingen waar ze afscheid van nam. Want het verdriet had de strijd gewonnen. Het meisje spreidde haar armen, die zij op dat moment als vleugels zag. Ze danste dichterbij de afgrond. Het zou allemaal voorbij zijn, geen pijn meer. Een allerlaatste blik naar de wolken, een allerlaatste keer dat ze adem nam. Toen sprong ze. Haar armen gespreid alsof ze er vanuit ging dat ze zou vliegen. Tranen van geluk die blonken en haar ogen die ze voor de laatste keer sloot. Zo sprong ze haar vrijheid te gemoed.