Vuurnatie - 146

“Ik wil je niet zien!”, schreeuwde Yle meteen. “Eerst doen alsof je toch bezorgd om me bent, en dan zomaar weggaan.”
“Ik kon niet anders, Yle, voor de veiligheid van de stam. En ik ben heel blij dat ik gegaan ben, Thomatio was in gevaar. Het scheelde niet veel of hij was gevangen genomen en ergens heen gebracht waar hij niet meer zou kunnen sturen.”
“Zoals papa?”, vroeg Yle geschrokken.
“Ja”, zei ik zacht. “Maar het is in orde, we hebben het kunnen regelen, hij blijft hier.”
“Gelukkig”, zuchtte Yle. Ze begon weer zachtjes te snikken. “Ik wil niemand meer kwijt, Lizzie. Mama is dood en ik heb papa zelfs nooit gekend.”
“Ik weet het, Yle. We doen ons best om voor jullie te zorgen, dat beloof ik.”
“Kan je me even alleen laten? Alsjeblieft?”, vroeg ze zacht. Ik knikte.
“Eet je vanavond met mij en Azulena?”
“Ik, nou, ik denk van wel”, fluisterde ze. Ik glimlachte.
“Tot straks dan.” Ik liep de kamer uit. Perfect! Nu kon ik naar Yue. Ik haalde even wat boeken uit de bibliotheek en nam die mee, er zorgvuldig op lettend dat niemand me zag.