Hoofdstuk 1

Ik had weer een nachtmerrie, over mijn ouders. Maar nooit werd er eens iets duidelijk over ze. Toen maakte iemand mij ruw wakker. Ik keek wazig voor me, en zag daar Romana staan. Zij was mijn groepsleider, en ze trok me uit mijn bed. Ze pakte wat kleren en hielp me ze aantrekken, toen trok ze me uit mijn kamer, en toen was ik met alle andere kinderen op de gang. We moesten allemaal naar de grote zaal komen, en daar gaan spelen. Ik zat in een hoekje, en praatte met niemand. Ik was niet in de stemming om met iemand te praten of om te gaan, toen kwam er een rare groep mannen binnen. Ze hadden allemaal zwarte pakken aan en liepen om ons heen. Eentje kwam naar mij toe, en ging op zijn knieën voor mij zitten. Hij zette zijn bril af, en keek me recht in mijn ogen.
‘En hoe heet jij?’ vroeg hij
‘ Ik heet Alex’ Zei ik
‘En Alex, waarom zit je alleen?’
‘ Omdat ik geen zin heb om te spelen’
‘ En waarom niet?’
‘ Weet niet, ik ben anders dan hun’
‘hoezo?’
‘Nou ze pestte me altijd met mijn ogen, omdat ze grijs zijn. En omdat ik anders ben’
‘En waar zijn jouw ouders?’
‘Die zijn om gekomen’
‘Waarmee?’
‘Ze zijn vermoord, ik wil er niet over praten’ zei ik, en ik liep weg. Ik ging op een bankje zitten aan het eind van de kamer. Ik hoorde ze praten over mij, en ik luisterde.
‘Wie is dat?’ vroeg de man
‘Dat is Alex, haar ouders zijn doodgeschoten zonder reden.’ Zei Romana
‘En praat ze met veel andere kinderen?’ vroeg hij
‘Nee, ze is erg op zichzelf’ zei ze
‘Ik weet een goed adres voor haar, stuur haar daar maar heen. Dan praat ik over een paar jaar wel met haar, stuur haar daar heen.’ Zei hij, en hij verdween door de deur. Ik zat in elkaar gedoken, en mijn hoofd zette ik op mijn knieën. Ik keek suf uit mijn ogen, en Romana kwam naar mij toe.
‘Wat vroeg de man aan je?’ vroeg ze
‘Van alles over mijn ouders en mij’ zei ik verlegen
‘Het komt goed meis, ik stuur je niet weg. Je blijft bij mij’ zei ze
‘Waar moet ik heen dan?’
‘Nergens heen’
‘Oke’ zei ik, en ze leidde me naar mijn kamer. Ik ging liggen, en mijn ogen vielen gelijk dicht. De volgende ochtend werd ik wakker, en keek ik rond. Er stond een vreemde vrouw voor me, en ze keek me raar aan.
‘Hallo ,ik ben Gabriëlla.’ Zei ze
‘Hallo, ik ben Alex. Waar is Romana?’ vroeg ik
‘Gelijk tot het punt komen hé, oke. Romana is weg’ zei ze
‘Waar heen? Komt ze terug?’ vroeg ik
‘Ze is op vakantie, en nee ze komt niet meer terug’
‘Waarom niet?’
‘Omdat ze onze regels niet volgt’
‘Welke regels?’
‘Dat is niet voor jouw om te weten. Maar pak je spullen, en kom met mij mee. We hebben een familie voor je’
‘Oh oke’ zei ik, en ik pakte mijn spullen. Ik keek verdrietig, en pakte mijn spullen in. Ik liep met Gabriëlla mee, en ze leidde me naar de deur. Bij de deur stonden twee mensen te wachten. Ze stonden op toen ik er aan kwam, en de vrouw stond op en omhelsde me.
‘Dus jij bent Alex?’ vroeg ze
‘Ja, ik heet Alex’ zei ik
‘En die man heeft al met je gesproken?’ vroeg ze
‘Een klein beetje, alleen wat over mij en mijn ouders’
‘Dus niks over dat je nu met ons mee gaat’
‘Wat moet ik daar over weten?’
‘Jij gaat nu met ons mee, en dan komt die man je weer halen’
‘Maar dat wil ik niet’ zei ik, en ik rende weg naar mijn vroegere kamer. Ik ging in een hoekje zitten , en huilde. Die vrouw kwam snel naar mij toe rennen, en ging voor me zitten.
‘Er is niks aan de hand,je gaat met ons mee. En dan komt alles goed’ zei ze
‘Niet waar, ik wil niet mee. Er gaat iets gebeuren, en ik wil het niet.’ Gilde ik
‘Dat is niet waar, je gaat gewoon met ons mee. En je krijgt een zusje’ zei ze rustig
‘Laat me met rust’ gilde ik
‘Nee, ga gewoon gezellig met mij mee. Je krijgt een eigen kamer en een familie’
‘Nee, ik wil niet mee. Romana wou het niet, ze beschermde er tegen. Waarom zou ik het goed vinden?’
‘Omdat Romana misschien niet helemaal volgens de regels speelde.’
‘Dat kan me niks schelen, ik wil niet mee’ gilde ik
‘Jij gaat nu met ons mee, anders kom je nooit meer aan een familie’
‘Oh ga je nu dreigen, ik wil alsnog niet mee’
‘Jij hebt niks te willen’ zei de man die bij de vrouw hoorde. Ik had hem niet horen binnen komen en schrok van hem.
‘Laat me los’ gilde ik, toen hij mij aan mijn arm mee nam. Zijn vrouw liep gewillig mee, en toen zag ik pas dat haar buik opgeblazen was. Ze was zwanger.
‘Jij kan kiezen, of je gaat met ons mee. Of je hebt verloren voor altijd.’
‘Oke oke, ik ga mee’
‘Goed zo’ zei hij, en hij trok hard aan mijn arm.