26. Oorlog

'... en verder moet je nog weten hoe de Kobold-Conventie eindige. Welk besluit hadden ze genomen?', neuzelde professor Kist. Het was drie weken voor de examens en voor de eerste keer sinds ik hier op school zat nam IEDEREEN aantekeningen tijden Geschiedenis van de Toverkunst. Tenzij je een onvoldoende wilde halen, kon je maar beter alles opschrijven wat professor Kist zei, al was het met zijn monotone stem moeilijk om op te letten. Ten lange leste ging de bel en iedereen begon zijn spullen op te ruimen. 'Ik dacht dat de bel nooit zou gaan', klaagde Dylan toen we het lokaal uitstapte. Britt zuchtte. 'Wat?', vroeg Dylan. 'Je kan echt alleen maar klagen, hè'?', zei Britt. Daar gaan we weer! Sinds de examenstress was begonnen konden Dylan en Britt alleen maar katten op elkaar. 'Jij hebt tenminste niks te klagen', zei Dylan met stemverheffing. Een paar mensen keken al om. 'Jij bent echt een typisch voorbeeld van Miss Perfect. Nou, sorry hoor, Miss Perfect, maar niet iedereen kan zo makkelijk goede cijfers halen!' Inmiddels was er een cirkel ontstaan om Dylan en Britt en een paar mensen begonnen al te smoezen. 'Waarom kan je niet gewoon aardig tegen me doen?', snauwde Britt. 'Omdat je onmogelijk bent. Bij het minste of geringste wat ik zeg, kat je me al af.' 'Misschien komt dat wel omdat je alleen maar kutdingen zegt.' En toen, saved by the teacher! Professor Anderling wurmde zich door de stoet leerlingen door en keek streng van Dylan naar Britt en terug. 'Naar de les', zei ze met haar tanden op elkaar gedrukt, ter waarschuwing. Iedereen ging weer naar de les. Dit was al de vierde keer deze week dat een leraar ze uit elkaar moest halen. Het moest en zou stoppen!

Ik schreef vlug twee kleine stukjes perkament met dezelfde tekst:

Ontmoet me na school in het Bezweringenlokaal. Ik moet met jullie praten.

Zoey

Ik vouwde allebei de briefjes op en schoof ze ongezien richting Dylan en Britt. Ze keken me verbaasd aan, maar knikten allebei.

Om drie uur verliet ik als eerste het lokaal en liep vlug richting het Bezweringenlokaal. Ik opende de deur, keek naar binnen, zag dat het helemaal leeg was en glipte naar binnen. Ik zette mijn tas naast de deur en ging op het bureau van professor Banning zitten. Ik wachtte wel vijf minuten voordat Dylan en Britt ook al pratend het lokaal binnen stapten. Ze zwegen toen ze me zagen zitten. Ze zetten ook hun tassen naast de deur en liepen mijn richting op. Ik sprong behendig van het bureau. Toen we bij elkaar stonden, liep ik om ze heen, naar de deur. 'Wat...', begon Britt, maar ik hief mijn hand op, ten teken dat ze stil moest zijn. Ze zweeg. Ik pakte mijn tas, keek ze even aan en alles daarna gebeurde binnen twee seconden: ik opende de deur, glipte naar buiten en deed de deur achter me dicht. Eenmaal buiten haalde ik mijn toverstok tevoorschijn en toverde deur op slot. Net op tijd, want een fractie van een seconde daarna begon de klink hevig te bewegen. 'Zoey!', zei de gesmoorde stem van Dylan. 'Wat moet dit voorstellen?' 'Jullie maken het goed', zei ik. 'Ik ben het zat dat jullie steeds ruzie maken.' Het werd stil.