010 {Forgot my bag}

Kleine regendruppeltjes vielen vanuit de hemel naar beneden om daar uit een te spatten. Peter zat eenzaam op de bank die in de woonkamer gezet was. Het was stil in huis. Erg stil. Zo stil had Peter het nog nooit gehoord. Hij was nog nooit in het strand huis geweest, maar hij wist hoe het in het huis van zijn ouders kon zijn. Of ze nou in een kleine flat woonde of in een strandhuis. Zijn voeten lagen op de bijzet tafel, iets wat zijn ouders vreselijk haatte, maar Peter kon het niets schelen. Ze waren toch niet thuis. Ergens op bezoek bij familie. Ze hadden gevraagd of Peter zin had om mee te gaan, maar hij had vandaag zijn dag niet zo. En dan was daar nog de kater die hem vreselijk pijnigde bij elke stap die hij zetten. Hij wist wel iemand die zijn kater kon laten verdwijnen door enkel naar hem te glimlachen, maar die persoon had zojuist woest het huis verlaten terwijl Peter een beetje zielig in zijn omgekeerde boxer op het bed had gezetten. Peter had zijn ogen gesloten terwijl hij van de stilte om zich heen genoot. In LA was het gewoon weg nooit stil. En als zijn huis stil was er natuurlijk het verkeer dat als een gek tekeer ging. Rust had hij de laatste vier jaar niet meer gehad. En echte stilte had hij al negen jaar niet meer gehoord. De stilte werd bruut verstoord door het geronk van een motor, duidelijk afkomstig van een auto. Een oude auto die de oprit op reed. Peter opende zijn ogen en knipperde tegen het binnen dringende licht. Een klap volgde op de ronkende motor en Peter greep naar zijn hoofd terwijl een kreun zijn mond weer verliet. De zachte regen druppels maakte een mooi achtergrond muziekje, maar dat zou alleen Peter op kunnen merken. Een deur vloog open en het niet al te vrolijke gezicht van Valentina volgde. 'Forgot my bag,' mompelde ze bijna onhoorbaar, 'I see you put on some clothes.' Wanneer Valentina boos op Peter was begon alles wat ze zei enorm grappig te klinken en Peter moest moeite doen om zijn glimlach te verbergen. 'Went cold,' sprak Peter met de glimlach die hij niet meer kon onderdrukken. Valentina vond het duidelijk niet zo leuk als Peter vond en dat liet ze duidelijk merken door hem te negeren en de zoektocht naar haar tas verder te zetten. Valentina's hoofd verscheen weer in de deur opening en dit maal had ze haar tas in de hand. Ze maakte duidelijk aanstalten om te vertrekken en dus besloot Peter daar iets aan te doen. Met moeite sleurde hij zichzelf van de bank af terwijl hij zich letterlijk naar Valentina toe sleepte. 'Wait,' begon hij zuchtend en hij ging voor de buiten deur staan zodat Valentina niet naar buiten zou kunnen. 'Peter!' Valentina's blik was alles behalve liefhebbend en ze probeerde Peter de deur uit te duwen, 'let me through the door, I've to go!' Peter verzetten zich niet en zetten zijn handen enkel op Valentina's schouders waardoor ze geen kant op kon. 'Why are you so mad at me, Valentine?' 'Don't call me like that!' Valentina klonk erg boos en Peter zag dat ze moeite deed om niet tegen hem te gaan schreeuwen. 'TELL ME,' Peter had er genoeg van en was dan ook gaan schreeuwen. Hij kon er niet tegen als Valentina boos op hem was en zeker niet als het onterecht was. 'NO,' schreeuwde Valentina terug en ze begon zich te verzetten tegen Peters sterke armen die zich op aar schouders hadden geplaatst. Peter had het startsein gegeven door te gaan schreeuwen en Valentina had nu geen rem meer. Ze zou zich uit Peters greep los maken en geen woord meer met hem wisselen. Peters linker hand liet haar schouder los en een zucht van verlichting gleed door Valentina. Ze had nu kans op zich los te maken uit de ijzeren greep die Peter op haar uitoefende. Maar Valentina had al weer te vroeg gejuicht want Peter greep haar bij haar kin vast en trok haar hoofd zo dat ze hem wel aan moést kijken. 'Tell me,' begon hij weer, maar ditmaal angstaanjagend rustig. Valentina wende haar blik van hem af en beet op haar lip. 'You left,' begon ze zachtjes, 'That's why i'm so mad at you.' Peters greep verzwakte. 'And then you came back, pretending like there was nothing happened.' Valentina keek weer op en staarde Peter aan. 'When you left you destroyed my life, That will not happen again.' Peter liet Valentina los. Hij begreep dat het zinloos was om haar in zijn greep vast te houden. Hij had een antwoord, iets wat hij zelf ook had kunnen bedenken, maar wat hij niet onder ogen wou komen. Hij was de gene die Valentina ongelukkig had gemaakt. Iets wat hij al zijn hele leven probeerde te voorkomen. 'And then that Rebecca girl, this morging. YOU'VE CHANGED, YOU TELL ME YOU DON'T LOVE HER BUT YOU CAN FUCK HER. WHAT THE HELL WHERE.......' Valentina woorden werden gesmoord door Peters zoete lippen die de hare aan raakte. Ze zat weer eens gevangen in zijn ijzeren greep, maar dit maal vond ze het geen probleem. Voorzichtig sloeg Valentina haar armen om Peter heen terwijl ze een kus terug op zijn mond duwde.