2,0 ~ Sapphire Deens;

‘Broer en zus! Wat.. toevallig.’ Marto Wink doet zijn best om het weer to stilte te manen. Maar het hele plein word rumoerig van het opgewonden, verbaasde en geschrokken gefluister.
Ik voel Emerald naar me staren, maar ik houd mijn blik op mijn vader gericht. Mijn vader, die als enige op het plein niet verbaasd is. Ik voel de haat naar binnen stromen. Hij geeft ons allebei de kans om elkaar af te slachten. Heeft hij dan geen gevoel? Maakt het hem niks uit als een van zijn kinderen overlijdt. Word vermoord. Misschien wel door zijn andere kind.
De burgemeester besluit dat het tijd is voor het Volkslied. Het publiek wordt gedwongen stil te zijn en ik richt mijn gezicht nu op hen. Na het Volklied worden we door Vredesbewakers geleidt naar een kamer waar ik alleen gelaten word. Ik weet dat ik dit uur de tijd krijg om afscheidt te nemen van mijn familie. Maar mijn moeder is niet mijn eerste gast.
Caroline, mijn vriendin van school, komt de kamer binnengeslopen. Haar ogen zijn nat en ik weet dat ik haar moet troosten. Daarom sla ik een arm om haar heen. Maar ze duwt hem weg. Ik weet niet wat ze wil doen, maar ze veegt haar tranen weg.
‘Geen gehuil, Sapph. Jij gaat de Arena binnen. Je vermoord je broer en iedereen die je tegenkomt. Daarna kom je terug.’
Ik grijns. ‘Wat dacht je dan dat ik van plan was?’
Caroline zucht en schud haar hoofd. ‘Ik weet het niet. Maar als je het waagt om dood te gaan.’
‘Wat dan? Vermoord je me dan?’ Ik trek mijn wenkbrauwen op.
‘Dan ben je al dood.’
Het is even stil. Dan staat Caroline op. Ze knuffelt me en loopt dan de kamer weer uit. Een nare gedachten dringt bij me naar binnen. Dit zou heel goed de laatste keer zijn dat ik haar zie.