011

wat is zag, was als het mooiste wat ik ooit had gezien.
overal waar ik keek. het was zo betoverend mooi.
het leek, alsof je ook maar iets aanraakte, het brak.
zo teer. en zo ontzettend mooi!
'wauw'. ik wist gewoon niets anders te zeggen.
met open mond, en grote ogen keek ik om me heen.
andy kwam achter me staan, en sloeg zijn arm om zijn middel.
we liepen in stilte rond, en gingen tegen een boom aanzitten.
totdat de stilte werd verbroken.
'jij bent de eerste die weet van deze plek'.
'maar, waarom ik? waarom niet je beste vrienden'.
'omdat.... omdat ik van je hou'.
verbaasd keek ik achter me, en zag zijn mooie bijna net zulke betoverende ogen als deze plek, zich diep in me boren. zei hij dat echt? hield hij echt van me? een gevoel van geluk overviel me.
er ontstond een lach op mn gezicht 'ik hou ook van jou'.
zijn zenuwachtige gezicht, veranderde in een gezicht vol blije emoties.
'zullen we gaan zwemmen?'
'sorry wat? weetje wel hoe koud t is?'
'vertrouw je me?'
'jaa, maar...'
'nou dan! kom'
met tegenzin laat ik me door andy meetrekken. het was zo koud!
we liepen samen het water in.
en tot mijn verbazing, was het water warm!
'huh, het water is warm.'
'ik zou jou toch niet in koud water laten zwemmen!' hij lachte er zo lief bij.
we stonden tot ons middel in het water, zijn armen om me heen, mijn hoofd tegen zijn borst. de wilgen hingen over het water, en zwiepten zachtjes heen en weer. het maanlicht scheen door de bomen heen, en wierp een schijnsel op het water. hij tilde mijn kin op, en keek me diep in mijn ogen.
voorzichtig kwam hij dichterbij, en drukte zacht zijn lippen om de mijne. ik vergat alles om me heen. mijn ouders, het hotel, het maanlicht, het water. hij, alleen hij.
zacht ging zijn tong over mijn lippen, en nodigde me uit om mijn mond open te doen. ik ging erop in, en hij zoende me met passie.
we trokken terug, en keek hem diep in zijn ogen. hij lachte naar me, ik werd rood, iets wat hem kennelijk amuseerde. we gingen uit het warme water, en trokken ons terug bij de boom waar we gezeten hadden.
ik droogde me af, en deed mijn kleren aan. terwijl andy tegen de boom aanleunde, en me bekeek. ik keek vanonder mijn haar ondeugend naar hem. hij glimlachte.
hij trok me naar zich toe, zoende me, en legde me tegen zich teder tegen hem aan.
en zo zaten we, in de mooiste plek die ik ooit had gezien, en bij degene van wie ik het meest hield. ik was gelukkig.
opeens hoorde ik gehuil. gehuil van een wolf.
ik schrok, maar andy stelde me gerust. 'je ziet het zo wel, rustig maar'.
hij legde mij weer tegen zich aan, en ik besloot op te volgen
wat hij gezegd had: rustig blijven. en daarbij, ik vertouwde hem.
toen hoorde ik takjes kraken, en een warme adem in mijn nek.
voorzichtig draaide ik me om en stond oog in oog met een wolf.
terwijl mijn hart stil stond, kreeg andy een lach op zn gezicht.
'heey Makoy'!' andy rende om het beest af en begon te aaien en te knuffelen. 'ohja! helemaal vergeten! Makoy, dit is Ayla. Ayla, dit is Makoy.'
'euh, hoi?' probeerde ik. het leek of hij me had gehoord, hij kwam naar me toe, en ging naast me zitten. voorzichtig wilde ik hem aaien, maar durfde niet. 'hij bijt niet, aai maar'zei andy, die had gezien dat ik twijfelde.
ik stak mijn hand uit, en begon te aaien. dit ging goed, hij strekte zich, en ging liggen op mijn schoot. vertederd keek ik naar het beest. het was nog een jonkie. het viel al snel in slaap.
voordat ik wat kon vragen kondigde andy aan dat er nog meer kwamen.
ze kwamen uit struiken, vanauit holen, vanachter bomen.
je kon het zo gek niet bedenken.
ze kwamen op ons af, eerst op andy, en nadat andy mij had voorgesteld, leek het alsof ze bogen. of knielden.
daarna liepen ze door, en zochten ze een plekje onder de boom.
toen we ze allemaal gehad hadden, besloot ik mijn vraag toch te stellen.
' andy? h-hoe, euh, w-waarom.'maar erg lekker kwam ik niet uit mijn woorden. andy wist kennelijk al wat ik wou vragen.
'je vraagt je af hoe ik op deze plek en wolven kom?'
'euh ja.. eigenlijk wel'.
hij lachte. 'nou kijk, het gebeurde een keer dat ik na schooltijd een groepje jongens achter me aankreeg. en ze bleven maar rennen. toen ik dacht dat het doodliep, wou ik me achter de struik verstoppen, waar dus die tunnel bleek te zitten. snel schoof ik het weer dicht, en hoorde ze nog vloeken. grinnikend liep ik door, en kwam uiteindelijk hier uit.
ik zat tegen deze boom, waar wij nu ook tegen aanzitten. en toen kwam de moeder van Makoy, en ging naast me zitten. ik was net zo geschrokken als jij, maar iets in haar ogen stelde me gerust. ze begon zacht te huilen, en toen kwamen er meer. ze kwamen om me heen zitten, en liepen een voor een naar me toe. we hebben toen vriendschap gesloten.'
'wow, dat is mooi'.
'ja, ik heb ze over jou verteld. en ze wilden je ontmoeten'. hij grinnikte. 'maar, het zijn dieren. die kunnen jou toch niet verstaan?'
vroeg ik aarzelend. hij lachte. 'het zijn niet zo maar wolven. deze zijn anders.'