Chapter fifty-two. -Liam

Ik zag de pijn op het gezicht van Amber. Ik probeerde het te negeren, het was moeilijk voor mij. Ik hield haar hand vast. 'Meneer, als u niet tegen bloed kunt, kunt u nu beter gaan..' 'Amber, ik ben zo terug. Het spijt me. Ik beloof het, zodra het kindje er is ben ik terug.' Ik stond op. Schaafwonden gingen nog maar net, maar bloed? Nee. Dat is iets wat ik bewonder aan vrouwen. Elke maand een week bloeden, en er gewoon tegen kunnen. Ik zou dat echt nooit kunnen. Ik hoorde Amber schreeuwen en huilen terwijl ik naar de wachtkamer liep, waar Abigail en Niall zaten. 'Is het er al?' vroeg Abigail meteen. 'Nee, maar ik kan niet zo goed tegen bloed geloof ik.' Ik hoorde nog steeds Amber's gedempte schreeuwen. Ik voelde me machteloos. Een traan stroomde over mijn wang. 'Liam, what's up?' vroeg Niall. 'Het is gewoon, ik voel me slecht, nu ik niet bij de bevalling ben. Omdat ik niet eens tegen bloed kan.' 'Liam, het maakt niet uit, ze snapt het wel, daarom zitten Abigail en ik ook hier. Wij kunnen er ook niet tegen.' 'Ben je benieuwd?' vroeg Abigail. 'Benieuwd?' 'Naar wat het wordt natuurlijk!' 'Jaaa, jij niet dan?' Ze knikte. Er kwam een zuster de hoek om gerend. 'Het kindje is er! Het is een meisje! Komt u mee meneer, mevrouw, meneer!' Snel renden we achter het kleine vrouwtje aan. Toen we bij de kamer aankwamen lag Amber daar, met een kindje in haar armen. Het kindje leek precies op haar. Je zag heel duidelijk dat Amber haar moeder was. Amber huilde zachtjes. Mijn tranen kwamen ook weer naar boven.

~Okay, a little gamee. Wie wil er in het verhaal? Voor de laatste paar hoofdstukken? Jaa, je leest het goed. Binnenkort gaat dit verhaal stoppen. Of niet, dat is aan jullie. Oh, and. I lovee Kudo's ;$
Byeee, Lots of love. Caitlin.