OO2

Rachel Stevinson:

Klassieke muziek hoorde je overal op het dek, alleen bij de 1e klas natuurlijk. Verder deden ze dat gelukkig niet anders zou onze rang niet eens meer uitmaken, als de 3e rang ook nog onze specialiteiten ervaart. The Titanic was net vertrokken, een halfuur geleden. Ik stond met mijn moeder op het dek, de wind was sterk, maar niet koud. het viel mee. Er was hier overal luxe. Ik was het min of meer gewend, maar dit sloeg echt alles. Bij sommige dingen kon ik het niet helpen om met grote ogen ernaar te kijken en even niets uite te brengen, maar dan herstelde ik mijzelf weer. Deed alsof er niets aan was en dat ik het gewend was.


Adam McCoy:
Er lag een enorme boot. We renden er naar toe, anders zouden we te laat komen, we wisten niet eens of we erdoor zouden komen. De kaartjes waren natuurlijk voor ons onbetaalbaar. hoe komen we dan aan die kaartjes? Gestolen. We wilden zo graag terug naar de VS, we konden en wilden niet meer wachten. De brug naar de boot was al half ingetrokken, zag ikvan ver. Ik vertelde mijn maat dat we door moesten rennen als we graag terug naar de VS wilden gaan. Zonder ook maar met mijn ogen te knipperen zag ik hem voor bij sprinten, nog sneller dan ik. En dat was iets bijzonders. Meestal was hij een slak, een echte slak en kwam hij niet vooruit of was hij na 2 meter moe. Maar dat kwam mede door het roken. Ik sprong het bruggetje op en zag dat er een opening was tussen de vaste grond en het bruggetje van de boot, als ik verkeerd was gesprongen, lag ik in de zee. Was ik verdronken, verlamd of doodgegaan. De boot toeterde luid. Ze ging vertrekken. Iedereen zwaaide naar hun familie, niet dat wij familie hadden, maar we zwaaide toch vrolijk mee. Dit was weer een nieuw hoofdstuk in ons leven. Terug naar mijn roots.