- 9 -

Zachtjes voel ik de kleine druppels van de regen over mijn lichaam heen tikken. Ik ben doorweekt en kan me niet meer bewegen. Ik zit vast in mijn eigen lichaam. Het enige wat ik nog kan is huilen, en hopen dat iemand me komt redden. Maar Butterfly is nergens te zien sinds de komst van de twee wolven. Ze waren anders dan anders, niet zoals ik ze verwacht. Ik heb dan ook nog nooit een echte wolf gezien, maar wel plaatjes. Butterfly rende in paniek weg, en liet me alleen achter. De wolven kwamen dichterbij, en toen hield ik het niet meer. Ik wist dat het gevaarlijk was, maar ik ben toch weggerend. Wonderlijk genoeg kwamen ze me niet achterna. Ik ben op de grond gaan zitten, wachtend op Butterfly. Maar ze kwam niet. Nu zit ik hier, terwijl het stormt. De regen valt met bakken uit de lucht en de wind is ijskoud. Over een paar minuten kan ik dood zijn. Net voor ik mijn ogen dicht doe zie ik weer dezelfde schim als die ik een paar dagen geleden ook zak. Als ik mijn ogen dicht heb val ik in een diepe, koude, onrustige slaap. Mijn nachtmerries komen weer tot leven en zorgen ervoor dat ik om me heen begin te trappen. Mijn hand raakt iets zachts, iets met haar. Verschrikt word ik wakker en ik kijk om me heen. Niks te zien. Vreemd, ik weet zeker dat ik iets voelde. 'Butterfly!' Schreeuw ik zo hard ik nog kan. Ik hoor een dier achter me. Blij kijk ik achterom, hopend dat het Butterfly is. Maar het is niet Butterfly. Het is een wolf. Huilend en schreeuwend vouw ik mezelf op tot ik niet meer ben dan een bolletje. Het dier komt geen stap dichterbij, het gaat zelfs onderdanig op de grond liggen. Verbaasd ga ik overeind zitten. De ogen van de wolf staan kil en emotieloos. 'Alsjeblieft, vermoord me niet.' Smeek ik. Ik weet dat het beest me niet zal begrijpen... Maar als je bijna dood bent kan je niet veel anders. Zijn ogen gaan van emotieloos naar meelevend. Ik kijk goed, om te zien of het echt klopt, maar zijn ogen lijken op die van een mens. Niet om het uiterlijk, maar om de blikken. Ik zucht. 'Doe het dan alsjeblieft snel.' Zeg ik zachtjes, mijn gehuil is gestopt. De wolf beweegt zijn hoofd schuin en legt zijn hoofd dan op de grond. Hij begint op zijn rug te rollen en staat weer op. Ik kan er niks aan doen maar ik krijg een glimlach op mijn gezicht. De eerst sneeuwwitte wolf is nu bruin van de modder. De wolf doet me niks, dus ik ontspan een beetje. De wolf gaat zitten en huilt, ik krijg er kippenvel van. Het klinkt angstaanjagend en het liefst ren ik nu zo snel mogelijk weg. Maar dat kan gevaarlijk zijn. Een wolf kan onvoorspelbaar zijn, en als we rennen haalt hij me gemakkelijk in. Dan zie ik achter de wolf iets bewegen. Ik begin te rillen, maar de wolf gaat beschermend voor me staan. Hij gromt naar de bosjes. Langzaam komt een klein, trillend zwart hondje uit, Butterfly. 'Butterfly!' Zucht ik opgelucht. Ik was al bang dat hij me niet meer terug zou kunnen vinden. De wolf kijkt van mij naar Butterfly en staat Butterfly dan toe om dichterbij te komen. Oplettend loopt hij een stukje verder, zodat ik Butterfly in mijn armen kan nemen. Butterfly rent dan ook meteen in mijn armen en krult zich op. Nog nooit heb ik me zo veilig gevoeld, terwijl ik nu in een bos vol met dieren zit. Ik kijk door de regen heen naar de wolf toe. Hij kijkt toe hoe ik Butterfly strak vast hou, bang haar weer te verliezen.

Slapend lig ik naast haar warme lichaam. Veilig voel ik me, gelukkig en blij. Niemand heeft ooit zo goed voor me gezorgd op mijn moeder na.

Er komt een beeld in een flits voorbij, ik kan het niet goed zien, maar het is een klein meisje met zwart haar, die op de grond ligt in het bos. Met een tevreden lachje. Er ligt nog iets bij haar. Ik kan alleen in die flits niet goed zien wat het is.
Zonder er verder over na te denken bedank ik de wolf. Hij kijkt me recht in mijn ogen, en verdwijnt dan in een keer in het bos, even zie ik hem nog rennen, maar dan is hij verdwenen. In het dicht begroeide bos van Luxemburg, of misschien inmiddels al Frankrijk... de wolf die mijn leven redde.