A ranger/traitor 58

Na het verpletterende nieuws, had Miko absoluut geen zin om naar de vrolijke mannen aan tafel terug te keren. Hij besloot dan maar om wat pijlen te gaan schieten, want door de omstandigheden had hij daar niet zo vaak tijd voor als nodig was om ooit grijze jager te kunnen worden. Bij iedere pijl die hij schoot, verbeelde hij zich dat het een van de verklikkers was, die de dood van grijze jagers op hun geweten hadden. Hij raakte niet zo vaak als hij zou willen.
Nadat hij enkele tientallen pijlen weggeschoten had, merkte hij dat iemand naar hem stond te kijken. Hij draaide zich om. Het was Will.
“Het is niet goed, hé”, zei Miko beschaamd.
“Inderdaad,” antwoordde Will, “Je laat je teveel leiden door woede. Dan word je onzorgvuldig en maak je fouten.”
“Maar ik ben woedend.”
“Gebruik die woedde dan als stimulans om je te concentreren en niet om in het wilde weg te schieten. Een pijl raak schieten is beter dan twee missen.” Miko probeerde te doen wat Will zei, maar het viel hem moeilijk.
“Let op je ademhaling,” commandeerde Will, “Denk niet aan je vorige schot. Alleen dit schot doet er op dit moment toe.” Langzaam maar zeker kreeg Miko zichzelf weer onder controle en hij schoot vaker raak en het ging ook steeds sneller. Zo ging hij nog uren door en ze hielden pas op tegen het donker.
“Je doet het niet slecht, zeker gezien de omstandigheden”, zei Will. Miko voelde zich zwellen van trots.
“Morgen oefen je in je eentje verder terwijl ik met Malcolm nog wat bespreek en dan gaan we overmorgen verder met zoeken. Hopelijk hebben we deze keer meer geluk.”