Carrot 15

Huilend stond ik voor de grote spiegel in de badkamer. De handen van mijn vader stonden op mijn gezicht getekend. Beneden hoorde ik Louis en papa nog hard tegen elkaar schreeuwen. Inmiddels begonnen mijn tranen steeds harder te stromen. Ik hoorde iemand de trap op komen, en langzaam ging de deur van mijn kamer een beetje open. 'Mag ik binnenkomen?' hoorde ik Louis langzaam vragen. 'Ja,' zei ik na een lange uithaal en grote snikken. 'Laten we naar Maaike gaan,' stelde ik voor. 'Kan je het nu wel aan?' Hij keek medelevend in mijn ogen en pakte mij hand. 'Ja,' zei ik. Louis veegde de tranen van mijn wangen. 'Nu niet meer huilen, het komt allemaal goed ik heb met je vader gepraat.' Ik wist een glimlach op mijn gezicht te toveren en liep de kamer uit.

Buiten was het lekker weer en het zonnetje probeerde door te breken. Samen fietste we hand in hand door de straten van Amsterdam. Op een of andere manier vond ik het wel weer spannend om Maaike te zien. Maar Louis was bij me. 'Gaat het?' Louis liet mijn hand los. 'Eh, ja hoezo?' 'Je zit zo voor je uit te staren.' 'Ach het is niks,' zei ik en stapte van mijn fiets. Ik zette hem tegen de ziekenhuis muur op slot en liep langzaam naar binnen.
'Kamer 351,' fluisterde ik alweer, alleen dan nog zachter dan de vorige keer. Rustig liep ik naar binnen. Maaike zag er nog steeds uit als een lappenpop.
'Ze is van houding veranderd!' Met grote ogen keek ik Louis aan. 'Ja nu je het zegt,' en hij kreeg een glimlach op zijn gezicht. 'Wat is er?' nieuwsgierig kijk ik hem aan. Nu werd ik toch ook wel erg benieuwd. Louis zou niet zomaar glimlachen als je beste vriendin in coma lag. 'Nou,' probeerde hij voorzichtig. 'Ja vertel dan verder,' drong ik aan. 'Het zou kunnen betekenen dat ze uit haar coma aan het komen is.' Ik geloofde mijn oren niet.
Was dit werkelijkheid? droomde ik dit? Was dit nu op het moment aan het gebeuren? Van blijdschap vloog ik hem om zijn nek en vielen we samen neer op het bed. Het bed naast dat van Maaike. 'Kom laten we gaan,' zei Louis. Ik gaf Maaike een afscheidszoen en rustig vertrokken we weer.