2

De volgende ochtend wordt ik wakker van de andere meisjes die vrolijk pratend en zingend door de zaal heen lopen. Ik knipper met mijn ogen tegen het felle licht en duw mezelf op mijn ellebogen overeind. Met een blik op mijn mobiel zie ik dat ik behoorlijk aan de late kant ben. In recordtempo douche ik en kleed me aan. Na een snelle look in de spiegel besluit ik dat het toch echt noodzakelijk is om mijn pandalook te veranderen in een ietwat menselijkere versie. Gewapend met een watje en wat make-up remover ga ik de mascaravlekken te lijf. Snel gooi ik een plens water in mijn gezicht en droog mijn wangen af met een zachte handdoek. Naast mij zijn inmiddels nog meer meiden druk in de weer met stijltang, krultang en menig make-up attribuut. Ik kleur de wimpers om mijn grijsblauwe ogen inktzwart met een mascara en duw mijn dikke blonde haar in een staart. Tevreden glimlach ik naar mijn eigen spiegelbeeld en ga op weg naar de eetzaal.

Vandaag is het ‘dansdag’ en ik hoop mijn verloren punten van gisteren nu in te halen. Aan de gezichten van mijn mede kandidaten lees ik duidelijk af dat zij minder zin hebben in het thema van vandaag. Ik laat me op een vrije stoel zakken naast een jongen met een olijfkleurige huid en een beetje een exotische uitstraling. Voorzichtig stoot ik hem aan, “Could you maybe… uh.. uh..” Mijn adem stokt even als de jongen mij vragend aankijkt. Zijn grote bruine ogen zijn werkelijk prachtig. “Well?” Vraag hij, een van zijn wenkbrauwen opgetrokken. Wat hem alleen nog maar mooier maakt. “Well.. The chocolat sprinkles please.” Stamel ik en ik voel de kleur naar mijn wangen stijgen. Hij toont mij een betoverende glimlach en geeft met een soepele beweging de hagelslag door. “My name’s Zayn by the way.” Grijnst hij. Met mijn nog steeds rode hoofd knik ik maar hou mijn ogen strak op mijn bord gericht. “I’m Allison.” Zeg ik zachtjes. “Pretty name!” Klinkt het opeens aan mijn andere zij. Ik draai me om en daar naast mij zit de jongen met de krullen. Dezelfde jongen die mij in de rij een duw had gegeven. De jongen met de groeneblauwe ogen. “Thanks.” Hij grijns naar me waaroor er kuiltjes in zijn beide wangen verschijnen. “Harry Styles.” Zegt hij en grist met een behendige beweging de hagelslag, die nog steeds onaangeroerd staat waar Zayn hem heeft neergezet, voor mijn neus weg. Even ben ik verward door zijn snelle beweging maar dan begint Zayn te lachen. Nu moet ook ik lachen en ondertussen gaat Harry heel serieus verder met het beleggen van zijn boterham. Na een paar minuten sta ik op van tafel. “Tot straks en succes!” Zeg ik tegen de jongens en loop de deur van de eetzaal uit.