OO5

"Ik kan niet meer", zucht ik vermoeid. Ik meen het. Louis zucht ongeduldig en loopt gewoon verder. Ik ga vermoeid op de grond zitten en kijk hoe hij langzaam vervaagd tussen de bomen. Opeens merk ik hoe dicht dit bos eigenlijk is en hoeveel enge geluiden ik hoor. Snel sta ik op en ren met mijn laatste beetje energie naar Louis. "Alsjeblieft, ik loop nu al 2 dagen, heb sinds gisterenochtend niets anders gegeten dan zuurtjes, ik heb geslapen onder een boom, ik kan gewoon niet meer, oké? Maar ik wil niet alleen verder. Dat... Dat durf ik niet." Ik zucht. Het heeft toch geen zin. Maar Louis staat stil en lacht even. "Wil je misschien een wortel? Ik heb er genoeg." zegt hij met een knipoog. Ik kijk hem even raar aan. Wat moet hij nou weer met wortels. Hij lacht weer om mijn reactie en zegt dan: "Ik geef je één tip. Zeg nooit dat je van jongens leuk vindt die wortels eten als je beroemd bent." Nog steeds kijk ik hem met opgetrokken wenkbrauwen aan. Hij opent zijn tas en haalt er een zak uit. "Wil je er eentje met een gezichtje, of zonder?" nu kan ik toch even niets anders dan lachen. Ik pak er eentje met een gezichtje en ga zitten op de boomstronk achter me. Louis gaat naast me zitten en we knagen even aan onze wortels.
"Wist je dat je je pink net zo makkelijk kan afbijten als een wortel?" zegt Louis dan.
"Iew, nee, dat wist ik niet." antwoord ik. En het is weer stil. Louis reikt me de zak aan en ik pak nog een wortel. Hierop staat een lachend gezichtje met een grote bos krullen. Louis kijkt er even treurig naar, maar ik besluit niks te vragen. Straks krijgt hij weer zo'n stemmingswisseling. Net nu is hij even aardig.
"Hoe heet je eigenlijk?" vraagt hij dan. Het heeft een hele middag moeten duren, maar hij lijkt eindelijk te hebben gerealiseerd dat hij nog wel langer dan alleen vandaag met mij opgescheept zit.
"Madison, maar iedereen noemt me Maddie." antwoord ik hem. Hij lacht. Blijkbaar is mijn naam erg grappig. Lichtelijk beledigd sta ik op en klop mijn broek af. "Gaan we hier slapen of lopen we nog even door?" vraag ik. Louis kijkt me even verschrikt aan. "Moeten we hier ook slapen?" Ik lach even om zijn domheid. "Nee, we blijven de hele tijd wakker.. Tuurlijk moeten we slapen!" hierna kijkt hij me echt aan alzof ik zojuist een slak in mijn mond heb gepropt. "Maar, zijn er hier dan geen enge beesten ofzo?" vraagt hij. "Weet ik veel, daar komen we vanzelf wel achter lijkt me."
"Ik weet het niet hoor." ik zucht en rol met mijn ogen. Ik kijk even naar mijn kleren en naar de boom boven me. "Heb je toevallig een schaar bij je?" vraag ik dan. Louis grijpt zijn tas en doorzoekt hem even. Dan haalt hij er een roze schaar uit. Ik lach. "Roze? Serieus?" Louis kijkt me geïrriteerd aan en zegt dat het van een fan was. Dan pak ik zijn tas en knip het koord eraf. "Wat krijgen we nou? Wat is dit?" zegt Louis geschrokken en hij grijpt snel zijn tas. Ik klim in de boom en wuif boven naar Louis. "Als je een beetje naar films hebt gekeken heb je ook gezien dat Katniss zo in de boom sliep. Geen enge wezens, maar wel veilig vastgeknoopt." Met een zucht klimt Louis uiteindelijk naast me op de tak. Het koord is net lang genoeg, maar het betekent wel dat ik erg dicht op Louis moet liggen. In mijn hoofd denk ik even aan mijn vriendje thuis en verontschuldig me. Dan kruip ik naast Louis en knoop het koord stevig vast. Het voelt eerst ongemakkelijk, maar al snel wordt de vermoeidheid erger. Zo val ik in slaap in de armen van een beroemdheid die ik vanochtend pas heb ontmoet.