(22) As lazy as a Kaulitz...

'Je enige familie woont hier, Jij, Bill en Tom zijn nu al bijna onafscheidelijk en ik denk niet dat het heel erg lang gaat duren voor je overeen komt met Simone. Ze is te veel bezig met Familie om haar gezin uiteen te laten vallen.' zei Georg zelfzeker. Ik haalde mijn schouders op. 'Zal wel...' Georg schudde mijn hoofd. 'ik weet niet waarom ze voor adoptie gekozen heeft, maar ik denk dat er een goeie reden voor was, Zora. Ik denk dat ze gewoon wou dat je een goeie toekomst kreeg, misschien was dat toen niet mogelijk..om gelijk welke reden.' aan de ene kant deed het me beter voelen, maar jammer voor hem, maar ik was een keikop.
'En zou je echt niet blijven voor mij?' vroeg hij zacht. Nu kon er toch een glimlach vanaf. Hij keek me vragend aan..oh, hij bedoelde het echt serieus dus... 'Misschien wel.' gaf ik toe. Hij boog naar me toe om me te kussen, en ik leunde een beetje meer achteruit zodat hij niet bij me kon. Hij keek me verbaast aan. 'Profiteer je niet een beetje van de situatie?' vroeg ik speels. Hij deed even alsof hij erover nadacht in leunde snel nog meer naar me toe om me te kussen. 'Van dit soort situaties..altijd.' zei hij lachend toen onze lippen weer van elkaar waren. Zinzi glimlachte en draaide zich om zodat ze zich om Bill kon..wikkelen. Ik weet niet hoe ik het anders zou moeten omschrijven. ik zag Tom en Sarah daar zo gelukzalig liggen, maar zo zou er natuurlijk nooit iets gebeuren. Ik pakte mijn glas water en gooide dat -zonder glas, duh- in hun richting. Sarah gilde het uit -er zaten ijsblokjes bij- terwijl Tom verbaast opkeek en met Sarah mee naar binnen ging.
'Waar was dat goed voor?' vroeg hij in het passeren. Ik haalde glimlachend mijn schouders op. Ik denk dat dat de laatste keer was dat we Tom of Sarah zagen die dag...