15.

      Meteen toen de deur openzwaaide, priemde de docente – ik was haar naam even kwijt – haar ogen in mijn richting en de hele klas volgde. Ik haastte me zo snel mogelijk het lokaal binnen en zwaaide de deur achter me dicht, in de hoop dat de politiemensen buiten zicht zouden blijven. Omdat ik geen idee had wat mijn excuus zou moeten zijn plofte ik zonder iets te zeggen tegen de docente naast Sarah neer.
      Helaas had de politie mijn stille hint niet begrepen, of ze negeerden hem keihard, want ze liepen doodleuk naar de docente om een praatje te maken. Ik kon de blikken van iedereen in de klas op mijn achterhoofd voelen branden en durfde niet om te kijken.
      Sarah tikte op mijn schouder. 'Wat heb je gedáán?'
      Ik zuchtte toen ik voelde hoe mijn hoofd van schaamte in een misvormde tomaat veranderde. 'Ik, eh... ik ging een ijsje halen en toen...' Hoewel ik de situatie voor mezelf niet nog erger wilde maken, voelde ik tranen opkomen, puur van de stress. Ik wilde niet dat rare meisje zijn, ik was het nog nooit geweest – oké, op de basisschool misschien, daar had ik bekend gestaan als “de brilsmurf” – en dat wilde ik ook zo houden. Helaas kon ik die wens maar beter begraven, want waarschijnlijk had ik mijn reputatie nu al om zeep geholpen. Ik verborg mijn hoofd in mijn handen.
      Sarah lachte. Ik schonk haar een boze blik, tussen mijn vingers door. Zou ze een aandoening aan haar gevoel voor humor hebben, of gewoon niet kunnen zien hoe erg ik hieronder leed? Welke van de twee mogelijkheden het ook was, ze pakten beiden negatief uit voor de indruk die ik van haar had. 'Hoe krijg je dat nou voor elkaar?' Haar spottende woorden knalden tegen mijn gevoel van waardigheid, maakten de scheuren die erin zaten nog nog iets groter, en verzorgden een kettingreactie, waardoor mijn woede werd aangewakkerd. Ik besloot geen antwoord op die vraag te geven en hield wijselijk mijn mond gesloten, omdat er anders misschien niet zulke nette woorden uit zouden vliegen.
      De deur zwaaide dicht, als teken dat de agenten het lokaal hadden verlaten. Ik keek voorzichtig op en zuchtte opgelucht toen ik merkte dat de docente de les hervatte. Mijn gevoelens kalmeerden een beetje, maar ik kon nog steeds de blikken op mijn achterhoofd voelen branden. Toen ik het waagde om even vanuit mijn ooghoek naar achteren te kijken, bleek dat ik niet paranoïde was. Ik richtte mijn ogen op het bord en deed alsof ik niets in de gaten had. Bij welk vak zat ik eigenlijk? Ik liet mijn ogen over de aantekeningen dwalen en kwam erachter dat er in koeienletters History op het bord stond.
      Het stemgeluid van de docente drong steeds prominenter mijn oren binnen en ik besloot naar haar verhaal te luisteren. '… en zo eindigde de Burgeroorlog. Ik wil graag dat jullie paragraaf 3 lezen voor de volgende keer!' De bel ging en onmiddellijk ontstond er rumoer in het lokaal. Iedereen stroomde als water in een trechter door de deur van het lokaal naar buiten. Het was zo druk dat Sarah en ik ons tafeltje aan de voorkant van het lokaal niet uit konden komen, waardoor we achteraan de rij moesten aansluiten.
      De docente – ik herinnerde me ineens dat ze Ms. Brown heette – stond bij de deur en ik vond het een beetje onbeschoft om te doen alsof ik haar niet zag. 'Sorry... it won't happen again.'
      Ze keek me aan en glimlachte. 'It's okay. Go have fun.'
      Zo zeg, dat viel mee! Het was niet dat ik een uitbrander had verwacht ofzo, maar op zijn minst toch wel teleurstelling. Opgelucht wandelde ik met Sarah het lokaal uit, richting de kantine.
      En daar barstte de hel pas echt los.