14.

      'Pip?'
      Het duurde even voordat het tot me doordrong dat dat mijn naam was. Slaperig opende ik mijn ogen en kreunde toen het felle licht mijn ogen binnendrong. 'Wat?'
      'Over twee minuten moeten we bij het ontbijt staan.' Sarah's stem klonk dichtbij mijn oor.
      Durfden ze me daarvoor wakker te maken? Ik kreunde opnieuw en draaide me om, zodat ik met mijn gezicht richting de muur kwam te liggen. 'Ik heb geen honger.'
      Er werd nog een beetje gebabbeld in de kamer, maar gelukkig viel de deur toen dicht en verdween het geluid. Opgelucht nestelde ik mezelf een beetje meer onder de dekens en sloot mijn ogen. Ik had geen idee hoe ik zo moe kwam, maar het voelde alsof ik drie dagen niet geslapen had. Mijn hoofd bonkte en leek dichtgestopt te zitten met watten. Omdat het nog niet donker genoeg was, legde ik het kussen bovenop mijn hoofd.
      Het volgende moment dat ik bewust meemaakte had ik verschrikkelijke dorst. Kreunend opende ik mijn ogen, gooide het kussen van mijn hoofd en draaide me om. De zon scheen – dat was trouwens de eerste keer sinds ik hier was aangekomen – fel in mijn ogen en had de temperatuur in de kamer een beetje te hoog opgedreven. De bedden van mijn kamergenootjes waren netjes opgemaakt, maar de kleding die her en der verspreid lag verried toch dat hier tieners sliepen. Verbaasd liet ik mijn ogen door de kamer glijden. Waar waren ze eigenlijk heen?
      Opeens drong het tot me door. Als door een wesp gestoken greep ik mijn telefoon van de grond en keek naar de tijd die op het beeldscherm verscheen. Tien voor elf – vier uur te laat.
      Ik haalde nog één keer diep adem, om me op te laden voor de inspanningen die gingen komen, en sprong toen van het bed. Terwijl ik de onderdelen van mijn schooluniform, die her en der door de kamer verspreid lagen, verzamelde, nam ik ook nog even gauw een paar slokken water uit de kraan en trok mijn sokken aan. Ik denk dat ik het wereldrecord aankleden en klaarmaken heb verbroken, want binnen vijf minuten liep ik op de gang, op weg naar de les. Mijn maag knorde als de gekken, maar ik negeerde het zeurderige gevoel. Het was mijn eigen idee geweest om niet te gaan ontbijten, en dus moest ik nu maar eventjes doorzetten. Dat kon ik heel goed, dus dit ene uurtje – sterker nog, dit halve uurtje – tot de pauze zou ik wel volhouden.
      Ik schaamde me dood. Hoe kon ik me nou in mijn eerste week al verslapen? In Nederland had ik dat nog nooit gedaan, sterker nog, ik was zelfs nog nooit te laat geweest. De mensen die op de helft van de les binnen kwamen zetten had ik altijd een beetje lacherig, ja zelfs minachtend bekeken, en ik voelde er niets voor om datzelfde nu bij mij te laten gebeuren. Ik kon natuurlijk ook gewoon dit halve uur dan ook maar eventjes overslaan, of ik nou vier of vier en een half uur te laat was, dat maakte niet zo veel uit. Bovendien zou ik de les waarschijnlijk toch niet meer begrijpen.
      Ik stond al voor de deur van het lokaal toen ik mijn besluit maakte. Ik draaide me om en slenterde de gang uit, richting de uitgang van de school. De zon had me naar buiten gelokt, met zijn warme stralen. Zodra ik op straat stond, wist ik dat het een mooie dag ging worden. Ik liet mijn ogen door de straat glijden en bedacht me ineens dat ik in Londen stond. De hele week was ik gewoon naar school gegaan zonder me dat te realiseren. Ik had een afgesloten en zelfs wel een beetje saai leventje geleefd, terwijl ik gewoon in een geweldige stad stond, op steenworp van het centrum. Het was tijd om daar eens gebruik van te gaan maken.
      Kordaat begon ik te lopen. Aan het eind van de straat sloeg ik rechtsaf en kwam in een wat drukkere straat terecht. De zon scheen recht in mijn gezicht en zorgde ervoor dat ik mijn ogen tot spleetjes moest knijpen. Er reed een rode bus langs, zo een die je altijd op de televisie ziet. Mijn maag voelde alsof hij tot de grootte van een walnoot zou krimpen als ik niet snel iets te eten zou vinden. Ik speurde de straat af naar tentjes waar ik iets te eten zou kunnen kopen en liet mijn oog vallen op een ijssalon, zo'n honderd meter verderop.
      Binnen in de ijssalon was het koeler dan buiten. Uit een paar boxen, verspreid door de zaak, schalde een nummer dat ik na even luisteren identificeerde als “One Thing” van One Direction. Er stond een niet al te oude jongen achter de toonbank, verder was de zaak leeg. Er ging een belletje af toen ik naar binnen stapte, waardoor de jongen opkeek. 'Hallo,' zei hij vriendelijk. 'Wat kan ik voor u doen?'
      'Ik zou graag een ijsje willen,' glimlachte ik terug. Als ik naar het ijs in de vitrine keek, kreeg ik het gevoel dat mijn maag uit mijn buik zou springen om het vervolgens allemaal te verorberen. Likkebaardend wees ik een smaak aan. De jongen maakte handig een bolletje en drukte dat op een hoorntje. '50 pence, please,' glimlachte hij en hij stak zijn hand naar me uit om het hoorntje te overhandigen.
      Mijn hand bevroor in de lucht. Ik had helemaal geen geld bij me! Hoe had ik zo stom kunnen zijn? Zelfs een eend wist dat een ijsje geld kostte. 'Sorry...' stamelde ik, 'ik was het helemaal vergeten, maar ik heb helemaal geen geld bij me. Het spijt me verschrikkelijk.' Dit was duidelijk mijn dag niet.
      De jongen keek me doordringend aan. 'Dat is niet zo handig, hé?' Zijn accent was fijn om naar te luisteren en ik had daar zeker van genoten, als dit een normaal gesprek was geweest. Maar nu schaamde ik me alsnog dood. Misschien had ik toch maar naar die les moeten gaan, dat was toch een stuk minder gênant geweest.
      Hij praatte verder. 'Nou, vooruit. Hier.' Het hoorntje werd in mijn handen gedrukt. 'Wel snel wegwezen, voordat mijn baas je ziet.' Hij glimlachte terwijl hij druk met zijn handen richting de uitgang wapperde.
      Ik keek hem even sufjes aan totdat ik begreep wat hij had gezegd. 'Aah, thanks!' Nadat ik hem mijn liefste glimlach had geschonken wandelde ik naar buiten. Zo zie je maar weer; Engelsen klinken niet alleen aardig, ze zijn het ook.
      Het ijs smolt op mijn tong. Ik had eigenlijk geen idee welke smaak ik had gekozen, ik had gewoon iets aangewezen dat er lekker uitzag, maar dat maakte helemaal niet uit. Ik schrokte het ijs zo snel naar binnen, in de hoop de verschrikkelijke honger te stillen, dat ik eigenlijk niets proefde. De kou van het ijs deed pijn aan mijn tanden, en dus besloot ik eerst de onderkant van het hoorntje te verorberen.
      'Sorry, mag ik jou iets vragen?'
      Ik verstijfde met mijn mond nog vol. Door de felle zon kon ik de twee gestaltes voor mijn neus niet zo goed zien. Ze droegen een vreemd hoedje, en toen mijn ogen aan het licht gewend waren kon ik de tekst lezen die op hun borstzak stond: Police. Ik slikte en bewoog het hoorntje net snel genoeg opzij om te verhinderen dat het ijs op mijn schoen drupte. 'Eh, ja?'
      'Waarom zit je niet op school?' De vrouwelijke helft van het duo keek me onderzoekend aan. Haar blauwe ogen leken dwars door me heen te kijken.
      Bedrukt keek ik naar beneden. Ik kon mezelf wel voor mijn hoofd slaan. Hoe verzon ik het, op klaarlichte dag met schooluniform over straat lopen? 'Eh... nou ja, ik...' Ik wilde zeggen dat de les uitviel, maar wist daar eigenlijk helemaal de woorden niet voor. Uiteindelijk besloot ik iets onverstaanbaars te mompelen en te hopen dat ze het zouden geloven.
      Het werkte niet. De agente bleef vragen stellen en ik bleef maar niet uit mijn woorden komen. We eindigden met mij met een rood hoofd tussen de agenten in, die me wel even naar school zouden begeleiden. Londen was blijkbaar een behoorlijk brave stad, want in Nederland hadden de agenten echt wel iets anders te doen dan spijbelaars terug naar school brengen.
      Ik probeerde ze nog wel af te wimpelen, maar de agenten wilden er niets van weten. Ik hoopte maar dat de pauze nog niet begonnen was, want ik had geen zin in vreemde blikken van de hele school.
      O, was ik maar gewoon naar de les gegaan.