* TwentyFirst *

Uitvluchten zijn nergens te bekennen. Ik laat mijn bestek vallen. Mijn luchtwegen sluiten zich en ik hap subtiel een beetje meer naar adem. Louis schatert van het lachen, veegt zijn mond met zijn servet af en schudt zijn hoofd terwijl hij naar Harry en mij grijnst. “ What is so funny, Louis?” Harry port hem onder de tafel en ze lachen. “ Was it a stupid question?!” Harry kijkt me gierend aan. “ No,” lach ik terug. Zo een bekende ‘fake-smile’, die kennen jullie wel! “ No, absolutely not!” Mijn lach staat nog altijd geforceerd op mijn gezicht.

“ Eleanor thought that I undressed her!”

SHIT! …SHIT! …. SHIT??!!
Oké, de geheime dienst mag mij nu met een helikopter meedragen, me een bruine zak om het hoofd wikkelen en me naar Verwegistan sturen! Harry ligt strike van het lachen en klapt geinig in zijn handen. Een voorzichtig, vernederend, onschuldig glimlachje is het enige wat mijn gezicht toelaat!

“ So you didn’t?” Durf ik uit brengen. Louis zijn aanstekende lach staat mij niet toe om verbaasd of zelfs een beetje pissed off te kijken. Ik blijf maar beschaamd lachen.
“ No, crazy! I’m not that type of guy. You did it yourself... I just didn’t clean up the mess, that’s all!” Zijn glimlach is veranderd in een gemoedelijk uitstraling en ik voel me al kalmeren. Ik kom een beetje dichter naar de aarde.

Een gelukshormoon barst in mijn lichaam uit en ik proest met de jongens mee. “ It is okay, eleanor, you have nothing to be ashamed of!” Ik leg mijn hoofd in mijn handen en krijg een bemoedigende schouderklop van Harry.

Meiden, ik… schaam… me… dood.