Sherlocks schuld

Het was allemaal Sherlocks schuld. Achteraf gezien besefte John hoe belachelijk zijn plan moest hebben geklonken voor iedere normale mens, maar doordat hij al zo lang met de sociopatische en af en toe simpelweg gestoorde detective samenwoonde was Johns zicht op wat normaal was aangetast. Zijn plan had geweldig geleken toen hij het had bedacht.
In eerste instantie was het ook allemaal prima gelopen. Hij had Mary gevraagd of hij haar voor lunch ergens kon ontmoeten, waarbij hij al de subtiele hint had laten vallen dat hij haar iets te vertellen had, in de hoop dat ze zich er al enigszins op zou kunnen voorbereiden. Als begroeting had hij haar opzettelijk alleen een kus op haar wang gegeven, en zodra ze hun eten hadden besteld was hij voorzichtig begonnen aan de uitleg die hij had verzonnen. Hij had haar verteld dat hij al een tijdje met zijn gevoelens geworsteld had en dat hij dacht dat hij er nu eindelijk uit was gekomen. Daarna had hij gezegd dat het echt niet aan haar lag, maar aan hem, want hij had zogenaamd gemerkt dat hij zich aangetrokken voelde tot zijn beste vriend, huisgenoot en collega, Sherlock Holmes. Ze was niet meteen geflipt, dus tot dan toe was het allemaal volgens plan verlopen.
Toen kwam echter de schok. Hij had zich op een heleboel scenario’s voorbereid; dat ze in tranen zou uitbarsten, dat ze hem uit zou schelden met de lelijkste woorden die ze kende, dat ze zonder hem nog één keer aan te kijken op zou staan en de deur uit zou lopen - maar niet dat ze opgelucht naar hem zou glimlachen.
“Oh John, ik ben zo blij voor je! Dit is geweldig.”
“Wat?” vroeg hij, overdonderd. “Hoezo geweldig?” Had ze wel begrepen wat hij net had gezegd?
“Om eerlijk te zijn was ik al een tijdje op zoek naar een goede manier om er een einde aan te maken zonder je gevoelens te kwetsen, maar nu blijkt dat ik me daar helemaal geen zorgen om had hoeven te maken.”
Zij had hem willen dumpen? “Maar waarom?” wilde hij verbijsterd weten. Dit had hij in zijn wildste dromen niet aan zien komen. Hij zou eigenlijk blij moeten zijn dat zijn plan had gewerkt, maar in plaats daarvan was hij beledigd.
“Ik vermoedde dat je gay zou kunnen zijn. En kijk toch eens, ik had gelijk,” stelde ze vrolijk vast.
“Wat? Nee, ik ben helemaal niet gay. Hoe kom je daar nou weer bij?” Een stemmetje in zijn hoofd vertelde hem dat hij dat net zelf had toegegeven, maar daar luisterde hij liever niet naar.
“Ach John, je hoeft mij niet voor de gek te houden. Ik vind het heel dapper van je dat je zo eerlijk tegen me durfde te zijn. Ik hoop dat je gelukkig wordt met Sherlock.” Waarschijnlijk had Mary nog wel wat meer gezegd, maar het volgende moment was ze opeens verdwenen en kon John niets anders doen dan verbijsterd naar zijn bord staren. Mary’s aannames sloegen helemaal nergens op. Hij had nooit ook maar enige voorkeur tegenover mannen laten blijken, dus hoe was het mogelijk dat ze hem zo gemakkelijk geloofde? Hij was niet gay en zou ook nooit zeggen dat dat zo was. Als je zijn woorden van vijf minuten geleden niet meerekende, tenminste.
Toen pas begreep hij wat hij zichzelf net had aangedaan. Als Mrs Hudson, Lestrade of iemand anders die hem kende dit ooit te horen kreeg zou het hem tenminste vijftig keer ‘ik ben niet zijn date’ en ‘hij is niet mijn vriendje’ kosten voordat ze ook maar zouden overwegen hem te geloven. Dat was zijn beloning voor een poging om iemand pijnloos te dumpen.