OO1

Rachel Stevinson:

Ik keek naar het enorme schip waar ik zo veel verhalen over had gehoord. het was onzinkbaar, ondenkbaar en overweldigend. Het was chaotisch, je zag verschillende standen mensen rondrennen. Ik heb geleerd dat er 3 standen van mensen zijn. Mijn familie, de rijken, de belangrijken. De gewone burgerlui, die zich nog wel wat kon veroorloven en de straatarmen schooiers. Waar ik dus niets van hoefde te hebben. Toen ik voor het eerst hoorde dat ik mee moest op dit schip, zag ik het eigenlijk helemaal niet zitten. Ik had geen zin om weken op een schip te zitten zonder wat te doen te hebben, het leek me saai. Een beetje voor je uitstaren en niets anders voor je hebben dan de zee. Maar toen ik hier eenmaal stond voelde ik mij toch anders. Ik ging samen met mijn ouders op reis. Heel veel "kenissen" natuurlijk. Ik vond mijn leven in eerste instantie helemaal perfect. Maar elke keer hetzelfde gepraat kan gaan vervelen. "rachel, ben je klaar?" uit mijn gedachten geschud, keek ik om en zag mijn vader met een glimlach bij het bruggetje staan die oversteekt naar het schip. Het schip waarvaan ik al een voorgevoel van had gehad dat het ondanks al mijn gedachten over hoe vreselijk het zou zijn, het toch een avontuur zou gaan worden. Positief of negatief? dat weet ik nog niet. Ik knikte beleefd naar mijn vader en zette met mijn voet de eerste stap op de brug.