Proloog part 2- Desperate to save me...

Deliza pov

Uren later word ik wakker, maar mijn ogen wouden maar niet open gaan... Was ik blind?! Ik wilde het uitschreeuwen maar ook mijn mond wou niet open gaan. 'WAT GEBEURT HIER NOU TOCH, WAAROM KAN IK NIETS ZIEN OF ZEGGEN?!' Schreeuwde ik in mijn gedachten. Ik hoorde mensen om mij heen praten. Wie zijn dat... T enige wat ik wist was dat ik op een of ander bed lag.
Plots voel ik een vinger op mijn ooglid en het zacht omhoog gedrukt werd... I zag dokter Mus, de dokter die mijn familie al jaren behandeld. "Aan de ademhaling te zien ben je wakker... Goed... Het spijt me het te zeggen kind... Maar je bent hersendood..." Als mijn zenuwen en spieren het nog deden had ik nu met wijd open mond en ogen mijn dokter aangekeken en zitten janken, en dat wilde ik op dit moment maar alte graag... Dit ben ik nu dus... Een halve kasplant...

Sharona pov

Ik zit met mijn familie in de wachtruimte van het ziekenhuis, het duurde zo lang... Ik was met een random jongetje van mijn leeftijd een gevechtje aan het doen. "Minibomber battle chip in, download..." Zuchte ik en drukte de chip in mijn P.E.T. slot. "Barrier shield battle-chip in, download!" schreeuwde mijn de jongen.
Terwijl onze ongecostumeerde netnavi's het uit aan het matten in de cyber wereld waren kwamen er steeds meer mensen, maar die waren snel ook weer vertrokken... Waarom duurde het nou zo lang? Alsof er gedachten gelezen werd kwam onze dokter de wachtkamer binnen lopen. "Familie Sakuya?" Vroeg de dokter. "Ja?" Mijn ouders keken hem wanhopig aan. "Het spijt mij het te zeggen, maar uw dochter zal niets meer kunnen doen, ik meed u bij deze bij... Dat ze hersendood is." De dokter nam zijn bezwete bril af en began het op te poetsen.
"Hersen...dood...? Mama wat is dat?" Vraag ik mam terwijl de jongen mijn on-gecostumeerde netnavi nogsteeds zat aan te vallen. "Dat... Dat is als je hersenen niet meer werken, maar je leeft nog wel..." Antwoorde ze en omhelste me. "Maar dat is dan toch goed, dat ze nog leeft? Waarom zijn jullie dan zo verdrietig?" Vraag ik onbewust. "Zo simpel ligt dat niet kind, hersendood is ook, dat ze niet meer kan bewegen en praten, in sommige gevallen ook niet meer horen en zien..." Viel de dokter bij en haalde papieren tevoorschijn. "Ik wil graag uw toestemming om bij haar de stekkers er uit te halen, meneer en mevrouw Sakuya..." Dokter mus gaf mijn ouders de papieren. "Ik en mijn familie willen haar nog zien voordat we een besluit maken." Zei pap en de dokter knikte en leidde ons naar de kamer waar Delies lag...

Deliza pov:

Ik hoorde de deur weer open en dicht gaan. "Je hebt bezoek." Hoorde ik dokter Mus zeggen en zie drie gezichten boven me tevoorschijn komen. Hun gezichten hadden emoties die ik nooit van hun had willen zien, tranen in hun ooghoeken, geen enkel vleugje van een lach, wenkbrauwen aan elkaar geknoopt. Ik probeerde wat te zeggen, maar niets anders dan een zachte neurie kwam vanuit mijn borst. Het stak ongelovelijk veel om het te proberen. Pap sloot zijn ogen en keerde zich naar de dokter en liep samen met hem de kamer uit om iets te bespreken. Mam legte de rug van haar hand tegen mijn wang. "Meisje toch... Je bent nog zo jong..." Fluisterde ze, en liet nog meer tranen vallen.
Ik wist dat dit waarschijnlijk het einde voor me was, de enige spijt die ik heb is dat ik mijn zusje op eigen voeten moet laten staan, ze werd veel gepest op school en dan kwam ik meestal voor haar op en leerde die pestkoppen een lesje of 20. Alsof ze gedachten las reageerde ze, "Ik ga sterker worden, let maar op Delies... Die pestkoppen gaan spijt krijgen dat ze mij uitkiezen om te pesten!" Snikte ze.
Dat is wat ik wil horen, Sharona, doe je best, maak vrienden, en wees niet bedroeft over mij, dat is het enige dat ik wil dat je doet. Pap komt terug de kamer in en schud onze dokter de hand. "U... heeft onze toestemming... Alleen willen wij een zak met haar ademhalings zuurstof." Zei hij.
De dokter en mama keken verbaasd op, als ik niet half hersendood was had ik hetzelfde gedaan. "... Dat kan geregeld worden meneer Sakuya." Pap knikte en kwam naar me toe lopen. "Dit is niet het einde lieve schat, reken daar maar op..." Fluisterde hij me toe en kuste me op het voorhoofd. Mam deed hetzelfde. "Vaarwel schat..." Sharona gaf me een knuffel "Let maar op Delies..." Zei ze en ging uit de weg voor de dokter die er aan kwam met een inslaap naald. "langzaam werd zd ik een wit licht groter worden en mijn ogen werden nog levenlozer dan ze al waren. 'Vaarwel iedereen...' Was mijn laatste gedachten toen ik de hartslagmeter steeds minder snel en steeds verder weg hoorde piepen.

BEEP... BEEP... BEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEE-