033.

Ik zit aan de tafel in de woonkamer helemaal verdiept in alweer een nieuwe tekening. Eva is net geweest en Liam heeft haar de sleutel gegeven met een briefje met instructies erbij. Ik ga weer helemaal op in mijn tekening en de muziek waardoor ik het niet door heb dat Louis, Niall en Harry over mijn schouders mee staan te kijken. De muziek dringt mijn oren binnen, even twijfel ik of ik dit liedje wil skippen maar ik besluit het toch af te laten spelen. De melodie is totaal niet mijn ding maar de tekst vind ik mooi. Het is zo poëtisch, je kan er zelf je eigen fantasie op los laten.

Ik bouwde bruggen van steen
Maar zonder water
Ik reisde overal heen
Veel verder dan ik kon
Totdat ik opnieuw begon
En mijn bergen overwon
Niet moedig en niet bang
Zag ik hoe je bij me kwam

En de grond kust zacht je voeten
Ze is met je, elke stap
En elke dag zal ze vertrouwd zijn
Ze zal je dragen
Want de grond kust zacht je voeten
Ze is hier en in je dromen
Is ze als je wilt altijd
Een manier om thuis te komen

Mijn potlood tekent de contouren van een meisje dat met opgetrokken knieën in de verte staart. Als ik de contouren heb getekend begin ik de details uit te werken. Haar haren laat ik alle kanten op waaien. Een spoor van tranen loopt over haar wangen maar tegelijkertijd heeft ze ook een bescheiden glimlach op haar gezicht.

Je hoeft de diepte niet in
Om de wereld te begrijpen
Maar klim zo hoog als je kan
En overzie het dan, er valt zoveel te kijken
Ik zal je geven wat ik kan
Wees maar moedig, wees maar bang
En als de deur achter je dichtvalt
Dan voel ik je mond nog op mijn wang

Met een dikkere potlood teken ik een woeste zee waar het meisje op uitkijkt. Donderwolken hangen boven de zee en een regenwolk hangt recht boven het meisje. In grote lijnen is de tekening nu af, de afwerking doe ik wel een andere keer. Daar heb ik nu geen zin meer in. Met een zucht laat ik me achterover in de stoel vallen. Ik grijp naar mijn hart als ik voel dat ik tegen iemand aanstoot. Verbaasd kijk ik op en zie de drie onschuldige hoofden van Louis, Niall en Harry boos kijk ik hen aan en schud met mijn hoofd. Op het moment dat ik mijn oordoppen uit doe om te horen wat ze te zeggen hebben gaat de deurbel. Niall en Louis gebruiken dit om zo snel mogelijk naar de voordeur te rennen waardoor alleen Harry nog bij me staat. “het is mooi” stamelt hij na een korte stilte, een zucht verlaat mijn mond en ik schenk hem een bescheiden glimlach als bedankje.

Louis en Niall komen met twee grote dozen binnen “Harry, Liam, Zayn er staan nog twee van die pakketten en nog een hele stapel brieven etc. willen jullie die ven gaan halen?” vraagt Louis terwijl hij ze smekend aankijkt. De pakketten worden naast de tafel gezet en een stuk of 20 grote, dikke enveloppen worden op de tafel gegooid. Aan de stemmen te horen komt Liam samen met Eva naar de woonkamer. Gespannen blijf ik in de stoel zitten wachten. Eva zet de eerste stap in de woonkamer en kijkt me onderzoekend aan, ze probeert van mijn gezicht af te lezen of ik boos ben maar ik schenk haar een verdrietig glimlachje. Zodra ze dit ziet komt ze meteen naar me toe en omhelst me “sorry, ik wist niet hoe ik het anders moest doen. De jongens kunnen je helpen en toen ik hoorde dat je ze niet toe liet moest ik ze wel een handje helpen om in te zien dat ze je echt niet in de steek moesten laten” zegt ze in het Nederlands zodat alleen ik het versta en ik knik als teken dat ik het begrijp. De jongens staan er een beetje onwennig bij, ik stuur ze snel een berichtje dat ze gewoon weer tv mogen gaan kijken als ze dat willen.

Samen met Eva verhuis ik naar de keuken. “krijg je veel post?” vraagt ze terwijl ze me weer onderzoekend aankijkt. Ik haal mijn schouders op ‘best wel, maar bij speciale data iets meer dan normaal’ schrijf ik op een blaadje. Voorzichtig knikt ze “sjoerd he?” vraagt ze “ik meen met iets te herinneren dat hij jarig was met Bevrijdingsdag” mompelt ze er achter aan. Mijn ogen vullen zich met vocht en langzaam knik ik. “open je je post wel eens?” vervolgt ze terwijl ze mijn hand vastpakt. Ik rol even bijna onzichtbaar met mijn ogen ‘nauwelijks, alleen de ‘zakelijke’ post van Ruud (manager)’ Begrijpend knikt ze. “ik moet nu gaan, maar beloof me dat je binnenkort een paar brieven gaat lezen? Ik weet zeker dat ze je heel erg missen. Je hoeft niet meteen iets van je te laten horen, maar lees de brieven op z’n minst” zegt ze als een overbezorgde moeder. Twijfelend haal ik mijn schouders op. Eva schudt haar hoofd en loopt naar de jongens toe, vanuit de keuken hoor ik hoe ze met z’n zessen nog even praten waarna Eva weer vertrekt.