032.

Harry:"Sorry voor gisteren. Ik had je beloofd om je niet te dwingen om te praten maar dat deed ik wel. Het was niet de bedoeling en ik weet dat je niks aan mijn excuses hebt maar toch hoop ik dat je me gelooft dat dit niet mijn bedoeling was. Ik wil je alleen maar helpen en ik weet dat ik het verkeerd heb aangepakt. Ik zal je nu echt niet meer dwingen en wachten tot je naar mij toekomt of naar een van de andere jongens. Maar weet dat ik altijd naar je wil luisteren."

Nog een tijdje zit ik sprakeloos naar mijn telefoon te staren. De tranen branden achter mijn ogen en met moeite weet ik de brok in mijn keel weg te slikken.

Isa: het is oke. Ergens snap ik je wel, ik kan er ook nooit tegen als ik weet dat er iets is maar diegene het niet wil vertellen. Ooit komt het er nog wel uit, maar nu gewoon nog niet oke?

Ik laat mijn blik door de kamer glijden en als ik het zo van een afstandje bekijk lijkt het net alsof ik terug ga in de tijd. De jongens lijken heel erg op de vriendengroep van mijn broer, ze waren altijd bij ons thuis en voelde voor mij dus ook aan alsof het mijn eigen broers waren. Bijna altijd waakte ze over mij en met alle vier de jongens had ik een goede band. Net zoals met Sjoerd, al was die natuurlijk wel hechter. Jonas lijkt op Liam, de verstandige van de groep maar alleen als het nodig is. Ruud op Harry, ze hebben alle twee krulletjes en zijn snel bezorgd als er iets is met mensen die dicht bij ze staan. Ze willen alle twee helpen en doen er ook alles aan om erachter te komen wat je dwars zit, tot vervelens aan toe. Matthijs is net zoals Louis een grappenmaker, maar als het er op aankomt kan hij ook serieus zijn en Tom is net Niall alsmaar eten, druk doen en zo wangetjesknijp-schattig. Als ik Sjoerd met iemand moet vergelijken is dat Zayn, ik denk dat ik het daarom ook fijn vind om bij Zayn in de buurt te zijn. Bij hem heb ik bijna hetzelfde gevoel als ik altijd had bij Sjoerd. Die actie van hem gister om doodleuk via het raam naar me toe te komen om in stilte een sigaret te roken had zo een actie van Sjoerd kunnen zijn.

Sjoerd, hij zou morgen jarig zijn. Zouden de jongens nog veel aan hem denken? Eigenlijk mis ik mijn vrienden in Nederland wel, ik mis Jonas, Ruud, Matthijs, Tom en marissa echt heel erg. Maar ik kan het niet aan om ze onder ogen te komen. Ze herinneren me te veel aan het leven voor het drama. Mijn ogen worden groot als ik me bedenk dat ik al drie weken niet meer naar mijn PO Box ben geweest. Aangezien Sjoerd zijn verjaardag overmorgen al is weet ik dat ik deze beter leeg kan maken. Een paar dagen voor de verjaardag van mijn moeder zat mijn PO box ook helemaal vol ik ben toen drie keer op en neer moeten gaan om alles thuis te krijgen. Zelf kan ik niet gaan, lopend kom ik er nooit en als ik met een van de jongens ga loop ik het risico dat ik op de foto gezet word door de paparazzi. De jongens kunnen zelf ook niet gaan want stel je voor dat de pers gaat uitzoeken waarom ze post gaan ophalen, of wie weet komen de fans er wel achter en zit binnen de kortste keren mijn P.O. box vol met fanbrieven. Ik besluit weer de jongens om hulp te vragen, mijn oordopjes haal ik uit mijn oren en ik open het groepsgesprek weer.

Isa: Jongens, ik ben al drie weken niet naar mijn P.O. box geweest en ik heb het vermoeden dat hij ondertussen helemaal uitpuilt. Kennen jullie iemand die de post voor me kan ophalen? Zelf kan ik niet gaan met jullie en als jullie zelf gaan en herkend worden heb ik binnen de kortste keren allemaal fanmail in mijn brievenbus.

vijf bliepjes vullen de ruimte en zonder van de tv weg te kijken grijpen ze allemaal naar hun telefoon. Een kleine discussie volgt na het lezen van het bericht. Louis en Liam vinden dat Danielle of Eleanor de post wel op kunnen halen maar Niall en Harry zijn het daar niet mee eens. Danielle en Eleanor worden ook op de foto gezet door de paparazzi en als ik de P.O. box geheim wil houden is dat geen optie. Een ongemakkelijke stilte valt tot Zayn besluit om ook iets te zeggen, “je hebt het nummer toch van die cassiere? Kan zij niet gaan?” Mijn wenkbrauw schiet omhoog? Cassiere?

Isa: Cassiere? Bedoel je Aafke? Hoe kom je aan haar nummer?

Liam kijkt me ongemakkelijk aan en lacht verlegen “euhm, nou” stamelt hij, niet wetend wat hij moet zeggen. Harry neemt het over “ik had je toch gezegd dat we het weten, van die avond? Dat komt onder andere door Eva” Niet begrijpend schud ik mijn hoofd en de jongens kijken geschrokken naar Harry. “wat? Ik kon het moeilijk geheim houden, hoelang wilde jullie het voor haar geheimhouden dat we het weten?” zucht hij geïrriteerd.

Isa: Ik wil meer uitleg over Eva please?

Liam neemt het woord weer en begint te vertellen. Over hoe ze haar zo gek hebben gemaakt omdat ze wilden weten wie ik was en over hoe blij ze waren dat ze mij gevonden hadden en dat ze dit dan ook meteen door hadden gegeven aan Aafke toen ze boodschappen gingen doen. Met grote ogen hoor ik het hele verhaal aan. Dus al die tijd heeft ze geweten wie ik ben, maar ze heeft er geen woord over gezegd? Tranen springen in mijn ogen en hoewel ik niet zo goed weet wat ik er van moet denken vind ik het eigenlijk enorm lief. Ze wist gewoon dat ik weg zou rennen als ik het wist dus zei ze gewoon niks. Een glimlach verschijnt op mijn gezicht.

Isa: Ja, ik denk dat we Eva moeten vragen, zou iemand haar willen bellen en vragen of ze vandaag nog wil gaan?