Het motel

‘Mia…. kom op slaapkop, word eens wakker….’, hoorde ik een zachte stem uit de verte prevelen gevolgd door een zachte grinnik. De stem klonk aangenaam en bekend. Ondanks dat ik nog sliep voelde ik me veilig bij deze stem en er speelde zich langzaam een glimlach rond mijn lippen. Na een tijdje niks te horen hoorde ik de stem weer zachtjes iets tegen me zeggen maar nu voelde ik ook dat iets licht mijn schouder aanraakte. Ik murmelde wat en draaide me om waardoor het gevoel weer bij mijn schouder verdween en dacht nog vaag iemand te horen zuchtten. ‘Mia, Mia word wakker…’, zei de stem weer maar deze keer klonk het iets dringender en ik voelde dat ik licht heen en weer geschud werd. Teleurgesteld dat ik niet meer de stem met de van eerst hoorde knipperde ik vermoeid en langzaam gingen mijn ogen open. Ik rekte me gapend uit om vervolgens te kunnen zien wie me van mijn fijne droom had wakker gemaakt. Nog niet helemaal wakker probeerde ik me wat beter op het wazige zicht te concentreren. ‘Kom op Mia, je kan straks wel in het motel verder slapen’, mompelde Dean en hij pakte mijn hand en trok me omhoog van de achterbank. ‘Motel?’, is het enige wat ik uit kan brengen waarna ik een geeuw niet meer kon onderdrukken. ‘Ja, we kunnen hier vanavond overnachten en Sam is alvast aan het inchecken’, mompelde Dean terwijl hij me de auto uit hielp. Voordat hij de auto op slot deed, pakte ik nog snel mijn rugzak van de achterbank en toen ik om me heen keek waar we precies waren kon ik het niet helpen om mijn grip op Dean’s hand te verstevigen. Snel kwam ik weer bij mezelf en liet zijn hand weer iets losser, ik hoopte maar dat hij niks gemerkt had. Het motel wat voor ons lag was nu al compleet in het duister gehuld en werd door alleen wat flikerende neoborden en een paar slecht werkende lantaarnpalen verlicht. Dean lachte even en ik keek opzij om hem om mijn uitdrukking te zien lachen. ‘Maak je niet druk Mia er gebeurd hier echt niks’, zei hij en hij keek even om zich heen, duidelijk lachend. Ik rolde mijn ogen en keek de andere kant op, in de korte tijd dat ik hem kende kan hij soms zo bot zijn. ‘En dan nog te bedenken dat Sam het wakker maken aan mij overliet, het duurde wel uren voordat je eindelijk je ogen open deed’, ging hij ongestoord verder en hij kon zijn lachen nu niet meer inhouden. Ik maakte een verontwaardigd geluid en hij stopte met lachen maar toen ik stiekem naar hem keek zag ik in het knipperende licht dat hij nog steeds een grote glimlach op zijn gezicht had. Toen pas realiseerde ik me dat de aangename stem in mijn dromen waarschijnlijk of eigenlijk wel zeker zijn stem was geweest en net op dat moment keek hij even opzij naar mij. Ik keek schichtig de andere kant op en hoppte maar dat hij de blos op mijn wangen nu niet zag. Stilletjes liepen we de parkeerplaats over en al die tijd bleef ik de andere kant op kijken zodat ik me er van weerhield weer oogcontact met hem te maken. Ik hoorde opeens hard gejoel en gelach van de mijn kant komen en toen ik opzij keek en wat in het donker tuurde kon ik nog een paar mannen onderscheiden die bij een paar auto’s stonden die niet ver van ons vandaan waren geparkeerd. Meteen voelde ik dat Dean mijn hand weer pakte en zijn andere hand op mijn schouder legde. Zonder dat we beiden een woord zeiden leidde hij me. Ik merkte nu ook dat hij dichter bij me ging lopen naarmate we dichter bij de gestalten kwamen. Raar dat hij ineens van heel bot naar echt over beschermend kon switchen. We kwamen uiteindelijk bij de mannen bij de auto’s en om geen oogcontact te maken richtte ik me maar weer op Dean. Dean daarentegen keek echt met een moordende blik naar de mannen waardoor die meteen stilvielen. We liepen hun voorbij en ik vond het raar omdat ik wist dat al dat beschermende gedoe van Dean waarschijnlijk toch voor niks was geweest. Ik keek weer naar hem en toen hij mijn blik zag gaf hij me een onzekere glimlach. Ik zei niks over de hand die mijn hand nog steeds vasthield ondanks dat we al bijna bij de ingang van het motel waren.