Living forever 6.2

Tom
Ik rende aarzelend door het bos. Ik keek nog even op mijn horloge, half tien ze zouden me nog lang niet zoeken, maar ik vond wel wat ik zocht. Ik kon haar van ver al ruiken. Ik sprintte het bos uit en keek naar het huis dat aan de rand van het dorp en bos lag. Ik kon haar zien door het raam en vloekte zachtjes. Ze was binnen en ik kon dat huis niet in zonder binnengelaten te worden.
Mijn keel brandde en ik pakte een klein steentje op. Zachtjes gooide ik die tegen het raam. Nu kon ik niet meer terug. Ze keek me verbaasd aan van uit het raam. Ze glimlachte naar me en verdween toen even om even later door de achterdeur naar buiten te komen.
‘Tom toch?’ vroeg ze verbaasd. Ik knikte glimlachend.
‘Weet iemand dat ik hier ben?’ vroeg ik zachtjes. Ze schudde haar hoofd. ‘Mooi.’ En ik draaide me om en liep het bos in.
‘Mooi?’ vroeg ze verbaasd terwijl ze me achterna liep. ‘Hoezo mag niemand weten dat je hier bent.’
‘Omdat dit dan alles gemakkelijker kan maken,’ zei ik. Ik glimlachte naar haar en trok haar toen dicht naar me toe. ‘Dit heb ik al zo lang willen doen.’ Ik zoende haar en ze maakte een verbaasd geluidje.
‘Je kent me nog maar een dag,’ zei ze verbaasd.
‘O het ging ook helemaal niet om jou,’ zei ik en ze keek me beledigd aan. ‘Het gaat hier om.’ Ik duwde haar haar iets op zij en bracht mijn liepen naar haar hals. Mijn tanden doorboorden haar zachte vlees, bloed vloeide uit de wond en ik zoog het gelukzalig op.
‘Tom?’ klonk de stem van Siva geschrokken. Ik gromde zachtjes. Het was mijn bloed. Het meisje in mijn armen begon zwakker te worden en ik liet haar vallen.
‘Relax Siva ze leeft nog,’ zei ik grijnzend. ‘Ik heb alles ondercontrole.’
‘Dit is ziek Tom,’ zei Siva walgend. ‘Wat doe je haar in godsnaam aan?’ Ik pakte de hand van het meisje en kuste haar. Haar ogen gingen open en uit haar pupillen kwam wit licht. De wond in haar hals genas en ze snakte naar adem.
‘Je vergeet dat ik hier ben geweest,’ zei ik. ‘Je vergeet dat Siva hier is geweest, je vergeet dat ik je gebeten heb. Je gaat gewoon naar binnen, zorgt dat niemand je ziet en gedraagt je normaal. Herhaal dat eens.’
‘Jij bent hier nooit geweest, Siva is hier nooit geweest,’ zei het meisje. ‘Ik ga naar binnen, zorg dat niemand me ziet en zal me gedragen alsof er nooit iets gebeurd is.’
‘Mooi zo,’ zei ik grijnzend. ‘Ga nu.’ Het meisje knikte, stond op en liep naar het huis toe. Siva keek me woedend aan.
‘Wacht maar tot Max hier van hoort,’ siste hij. ‘Je hoort mensen niet zo te behandelen.’ Ik voelde me boos worden en zonder na te denken viel ik hem aan. Siva mocht dan wel sterker en sneller zijn dan een mens, maar tegen een vampier kon hij niet op. Al snel had ik zijn hart uit zijn lichaam gerukt. Hij verkrampte en zakte woedend in elkaar terwijl ik naar het kloppende hart in mijn hand keek. Siva was niet te doden al zou je zijn hoofd van zijn romp slaan dan nog zou hij door leven.
‘Geef verdomme mijn hart terug,’ gromde hij.
‘O klinkt zo romantisch,’ zei ik grijnzend. ‘Ik ben je hartendiefje.’