Living forever 5.4

Tom
Ik kon er niet bij. Siva was er van overtuigt geweest dat Jay niet in school was geweest, Jay beweerde de school niet uit te zijn geweest. Siva loog nooit, Jay ook niet. Siva zei dat hij in iedere wc had gezocht, Jay zei dat hij in de wc was geweest. Ik wist niet meer wat ik er van moest denken en probeerde er dus niet aan te denken, maar dat ging moeilijk en ik werd per minuut gekker, chagrijniger en raakte nog meer in paniek.
‘Tom alles goed?’ vroeg Max bezorgt.
‘Jay,’ gromde ik. ‘Ik wil weten waar hij geweest is.’ Max keek me even aan en knikte toen kort.
‘Weet je zeker dat het niet iets anders is?’ vroeg hij. Ik vervloekte hem in gedachte, ja ik had ook dorst, ongelofelijke dorst. Het meisje voor ons zat de hele tijd met haar haar te schudde en dat bracht haar heerlijke geur naar mij.
‘Misschien een beetje,’ siste ik. ‘Maar ik kan het wel aan.’ Max knikte en ik probeerde zo minmogelijk te ademen.
De les ging martelend langzaam voorbij. Het meisje voor me was gelukkig gestopt met haar haren te wapperen, maar mijn dorst bleef. Ik had pas een heel dorp uit gemoord hoe kon ik dan nu weer dorst hebben? Een stemmetje in mijn hoofd fluisterde dat ik misschien aan Nathans idee moest toegeven en me af en toe voeden. Een ander stemmetje in mijn hoofd schreeuwde dat ik gemakkelijk nog zonder bloed kon, maar het klonk zo zwak terwijl het andere stemmetje zong over het genot van het warme bloed dat door mijn keel stroomde.
‘Tom?’ fluisterde Max zachtjes. ‘Tom!’ Ik keek geschrokken op.
‘Wat?’ vroeg ik. ‘Je ogen zijn roder. Heb je dorst?’ Ik gromde en zette snel mijn zonnebril op.
‘Ja, ik heb dorst,’ siste ik.
‘Tom zou je alsjeblieft je zonnebril af willen zetten. Ik weet dat je hier nieuw bent, maar in deze school moeten zonnebrillen af,’ zei de docent.
‘Ik heb een oogziekte meneer,’ zei ik. ‘Het is een beetje onbekend, maar mijn ogen gaan branden van te veel licht. Ik het toestemming van de directie om mijn zonnebril op te doen.’
‘En heb je daar ook een briefje van?’ vroeg de docent. Ik opende mijn agenda en liet hem het briefje zien. Hij las het even door en ging toen verder met de les.
Het meisje voor me draaide zich naar me om en keek me onderzoekend aan. Ik kon haar hartslag nu nog beter horen en kon mijn ogen amper af houden van de aderen in haar hals. Uiteindelijk draaide ze zich om en gaf Max me een trap.
‘Concentreer je!’ siste hij. Ik knikte, ik moest me concentreren, vannacht zou ik me pas voeden.