Hoofdstuk 1; Let me help you~Niam.

NIALL:

een luide snik ontsnapte uit zijn borst. ik keek stiekem naar zijn bruine puppyogen. ze waren rood en gezwollen. zo wilde ik mijn beste vriend niet zien. "Liam", probeerde ik. ik ademde diep in via mijn neus en deed de kamerdeur verder open. "Liam?" hij keek nog altijd niet op. ik zette langzaam een stap dichterbij richting de jongen die je met maar één woord kon omschrijven: gebroken. er speelde een kleine glimlach om mijn lippen. "hij laat me toch al binnen, we geraken er wel," dacht ik in mezelf. ik deed nog een stap en mijn glimlach werd in eerste instantie groter, maar verdween al snel. zijn anders zo schattige puppyogen boorde in de mijne met een doodse blik. als ogen konden doden was ik nu mors en morsdood geweest. ik schrok ervan, zo was Liam helemaal niet. nu ik binnenstond keek ik de kamer eens rond. het viel me op dat Liam zijn gsm niet zachtjes had weggelegd. deze lag nu met een grote barst in het scherm in de uiterste hoek van de kamer. ik was nog maar anderhalve meter verwijderd van de plek waar Liam was ingestort. ik zuchtte zo hard ik kon om hem te waarschuwen voor wat ik ging doen. zijn ogen hadden nog altijd dezelfde doodse blik en er liep een rilling over mijn rug tot helemaal in de puntjes van men tenen. ik staarde met een medelevende blik terug en deed en heel kleine stap. zijn ogen schoten een luttele seconde naar mijn voeten en dan weer terug naar mij. zijn lippen vormden een norse streep en eindelijk zei hij iets. "Ga. Hier. Weg.", zei hij met een stem die al even doods was als zijn blik. hij sprak elk woord apart uit, waardoor het bevel dat hij me gaf echt emotieloos overkwam, doods zoals ik al zei. Deze drie woorden van je beste vriend horen, deed pijn. het was niet wat ik wilde horen maar het was iets. Ik zuchtte alleen maar, niet wetende wat nu te doen.