|| O1O
||Hogwarts
||Winter||
Mijn hele wereld stond op zijn kop. Hoe gingen andere, normale, meisjes om met de vurige blikken van een jongen. Ik kon er met mijn gedachten niet bij. Waarom had de Malfoy jongen besloten me in mijn wakende dromen te achtervolgen en me net zo lang te teisteren tot ik toe zou geven. Mijn eigen arrogante trots werd gekrenkt door het feit dat ik zo afgeleid werd door hem. Al eeuwen spendeerde ik aan dezelfde verbitterde gedachten en hatelijke gevoelens, tot hij zich er ineens in moest mengen. "Nooit zal ik een van die ondankbare, nietszeggende, onwaardige wezens bij me in de buurt laten komen" de woorden die ik twintig jaren geleden nog eens voor mezelf herhaald had, nadat iemand openlijk de winter had uitgedaagd in mijn bijzijn.
Maar nu spookte dat joch door mijn hoofd als een schimmige herinnering aan mijn gesprek met hem. Een gesprek kon je het eigenlijk niet noemen want ik had enkel geluisterd en hem vervolgens een uitbrander gegeven. Maar de manier waarop hij naar me keek deed ergens heel diep van binnen iets ontwaken. Ik voelde me dan speciaal. En dat was ik nog nooit voor iemand geweest. Het was een aangenaam gevoel wanneer hij naar me keek. Hoewel hij het in eerste instantie probeerde te verbergen had ik in zijn ogen gezien dat hij erop gewacht had me weer aan te kunnen kijken. Zijn ogen leken tot me te spreken en lieten me weten dat hij aan me gedacht had en dat hij me had gemist bij de lessen.
Dat was ook zoiets, ik had nog nooit een les gemist. Maar na de woorden van Malfoy was ik totaal overdonderd geweest. Het was niet zo dat ik bewust niet naar de les was gegaan, ik had alleen van te voren even na willen denken. Maar tijd was iets dat ik al zo lang meemaakte, dat het als water tussen mijn vingers door kon glippen. Over simpele kwesties kon ik soms dagen denken zonder dat ik dat zelf in de gaten had. Daarom had ik vandaag een hele lesdag gemist en was ik net geconfronteerd met een ontdane Snape. Na ons gesprek had ik het idee dat hij alleen maar meer ontdaan wegging aangezien hij nauwelijks een woord uit me had gekregen.
Plotseling werd mijn aandacht getrokken door een gevoel dat ik nu langzaamaan begon te herkennen. Het gevoel dat er iemand naar me keek. Als vanzelf zochten mijn ogen die van hem en mijn binnenste leek kalm te worden toen ik de grijze diepten vond die ik had verwacht. Hij was net de trap afgedaald. Zijn haren waren nog vochtig en zaten voor de verandering eens in model, dat beviel me niet zo. Ik zag hem liever met die verwarde lokken die koppig alle kanten op stonden en eigenwijs voor zijn ogen zakten. Mijn gedachten haperden. Ik zag hem liever? Dat moest zijn ; ik zag hem liever helemaal niet. Maar liegen tegen mezelf begon aardig moeilijk te worden. Draco Malfoy was de eerste verleiding die ik tegenkwam op deze wereld en aangezien ik er niet bepaald ervaring mee had leek het alsof ik mezelf geen halt toe kon roepen. Een heel klein stemmetje, ergens in mijn achterhoofd, fluisterde me zoete woorden toe. 'Probeer dat dan ook niet, laat de verleiding winnen.'
Onze ogen waren nog steeds op elkaar gericht en geen van beiden bewoog. Ik zat als bevroren in mijn stoel en hij stond halverwege the Common room, omringd door mensen die hij niet eens op leek te merken. Het stille verlangen naar hem toe te lopen en weer met hem te praten werd steeds sterker. Ik zou al tevreden zijn met hetzelfde soort gebekvecht als de avond hiervoor. Maar plotseling was het moment voorbij. Draco werd aangesproken door iemand die me in eerste instantie niet opviel. Even keek hij me nog aan en toen draaide hij langzaam zijn hoofd naar degene die hem aangesproken had, mij latend voor wie ik was. Lichtelijk teleurgesteld keek ik op naar de persoon tegenover hem en mijn hart bonkte venijnig tegen de laag ijs die eromheen lag. Karamel kleurige krullen omlijste het poppengezichtje van Hollie. Haar groene ogen keken verlangend naar Draco en een blos kleurde haar wangen donker. Ze stond elegant op en neer te wuppen op haar voeten en glimlachte verleidelijk naar de jongen tegenover haar. Kilte keerde weer terug naar mijn lichaam en deed de lichtjes in mijn ogen doven. Draco zei wat tegen haar en ze greep enthousiast zijn hand. Terwijl ze hem the Common room door sleurde keek hij nog even naar me om, maar ik keek weg en deed alsof de blik die we net hadden gedeeld niet was voorgevallen. Pas toen de muur zich achter hen sloot stond ik op en vertrok naar mijn kamer.
Ik kon de teleurstelling die ik voelde niet verbergen. Wat had ik me in mijn hoofd gehaald? Dat ik, Winter, de belangstelling van een jongen zou hebben? Ik was te bleek, mijn ogen te blauw en mijn aanraking te koud. Niemand kon daar naar verlangen, dat had ik moeten weten want het was nooit anders geweest. Ik was een monster.
En Draco, die zou alleen het beste en het mooiste willen. Daar hoorden monsters niet bij.
Maar nu spookte dat joch door mijn hoofd als een schimmige herinnering aan mijn gesprek met hem. Een gesprek kon je het eigenlijk niet noemen want ik had enkel geluisterd en hem vervolgens een uitbrander gegeven. Maar de manier waarop hij naar me keek deed ergens heel diep van binnen iets ontwaken. Ik voelde me dan speciaal. En dat was ik nog nooit voor iemand geweest. Het was een aangenaam gevoel wanneer hij naar me keek. Hoewel hij het in eerste instantie probeerde te verbergen had ik in zijn ogen gezien dat hij erop gewacht had me weer aan te kunnen kijken. Zijn ogen leken tot me te spreken en lieten me weten dat hij aan me gedacht had en dat hij me had gemist bij de lessen.
Dat was ook zoiets, ik had nog nooit een les gemist. Maar na de woorden van Malfoy was ik totaal overdonderd geweest. Het was niet zo dat ik bewust niet naar de les was gegaan, ik had alleen van te voren even na willen denken. Maar tijd was iets dat ik al zo lang meemaakte, dat het als water tussen mijn vingers door kon glippen. Over simpele kwesties kon ik soms dagen denken zonder dat ik dat zelf in de gaten had. Daarom had ik vandaag een hele lesdag gemist en was ik net geconfronteerd met een ontdane Snape. Na ons gesprek had ik het idee dat hij alleen maar meer ontdaan wegging aangezien hij nauwelijks een woord uit me had gekregen.
Plotseling werd mijn aandacht getrokken door een gevoel dat ik nu langzaamaan begon te herkennen. Het gevoel dat er iemand naar me keek. Als vanzelf zochten mijn ogen die van hem en mijn binnenste leek kalm te worden toen ik de grijze diepten vond die ik had verwacht. Hij was net de trap afgedaald. Zijn haren waren nog vochtig en zaten voor de verandering eens in model, dat beviel me niet zo. Ik zag hem liever met die verwarde lokken die koppig alle kanten op stonden en eigenwijs voor zijn ogen zakten. Mijn gedachten haperden. Ik zag hem liever? Dat moest zijn ; ik zag hem liever helemaal niet. Maar liegen tegen mezelf begon aardig moeilijk te worden. Draco Malfoy was de eerste verleiding die ik tegenkwam op deze wereld en aangezien ik er niet bepaald ervaring mee had leek het alsof ik mezelf geen halt toe kon roepen. Een heel klein stemmetje, ergens in mijn achterhoofd, fluisterde me zoete woorden toe. 'Probeer dat dan ook niet, laat de verleiding winnen.'
Onze ogen waren nog steeds op elkaar gericht en geen van beiden bewoog. Ik zat als bevroren in mijn stoel en hij stond halverwege the Common room, omringd door mensen die hij niet eens op leek te merken. Het stille verlangen naar hem toe te lopen en weer met hem te praten werd steeds sterker. Ik zou al tevreden zijn met hetzelfde soort gebekvecht als de avond hiervoor. Maar plotseling was het moment voorbij. Draco werd aangesproken door iemand die me in eerste instantie niet opviel. Even keek hij me nog aan en toen draaide hij langzaam zijn hoofd naar degene die hem aangesproken had, mij latend voor wie ik was. Lichtelijk teleurgesteld keek ik op naar de persoon tegenover hem en mijn hart bonkte venijnig tegen de laag ijs die eromheen lag. Karamel kleurige krullen omlijste het poppengezichtje van Hollie. Haar groene ogen keken verlangend naar Draco en een blos kleurde haar wangen donker. Ze stond elegant op en neer te wuppen op haar voeten en glimlachte verleidelijk naar de jongen tegenover haar. Kilte keerde weer terug naar mijn lichaam en deed de lichtjes in mijn ogen doven. Draco zei wat tegen haar en ze greep enthousiast zijn hand. Terwijl ze hem the Common room door sleurde keek hij nog even naar me om, maar ik keek weg en deed alsof de blik die we net hadden gedeeld niet was voorgevallen. Pas toen de muur zich achter hen sloot stond ik op en vertrok naar mijn kamer.
Ik kon de teleurstelling die ik voelde niet verbergen. Wat had ik me in mijn hoofd gehaald? Dat ik, Winter, de belangstelling van een jongen zou hebben? Ik was te bleek, mijn ogen te blauw en mijn aanraking te koud. Niemand kon daar naar verlangen, dat had ik moeten weten want het was nooit anders geweest. Ik was een monster.
En Draco, die zou alleen het beste en het mooiste willen. Daar hoorden monsters niet bij.
Reageer (11)
Ooh
7 jaar geledenVolgens mij is Aurora in haar hart wel een lief meisje. Alleen "mismeesterd'', in het feit dat ze geen liefde heeft gekend. Ze heeft toch iets puurs en onschuldig in haar en dat doet me meevoelen.
Awwww.
9 jaar geledenIk heb dit verhaal nu pas ontdekt, maar het is echt prachtig hoe je schrijft!
Ik heb dit stukje letterlijk met ingehouden adem gelezen!!
aaaaaw, that is sad
1 decennium geledenAwesome!
1 decennium geledensnel verder
1 decennium geleden-xx-