010

we liepen door het park, richting het bos. het was fris buiten.
mijn lippen trilde, andy zag het en sloeg een arm om me heen.
zijn ogen schitterde, hij leek ergens aan te denken.
ik durfde niet te vragen wat, ik wou het moment niet verpesten.
'kom, hierheen'. en hij trok me mee naar ene bosje. 'euh, is dit het?'
'haha, tuurlijk niet'. hij keek nog een keer goed om zich heen, om zeker te weten dat er niemand was. hij trok het bosje weg, en er werd een tunnel zichtbaar. ik grinnikte. hij trok me naarbinen, en bedekte de ingang weer. het was donker. hij pakte zijn aansteker, om iets wat op een pad leek zichtbaar te maken. ik hoorde geritsel, en draaide me om.
'wat was dat?!'riep ik geschrokken uit.
andy pakte me vast, en drukte me tegen zich aan. 'stil maar, tis niets. je ziet het zo wel'. ik keek hem niet begrijpend aan, maar hij negeerde het. 'kom, hier links'. ik volgde hem.
opeens deed hij zijn handen voor mijn ogen.
'vertrouw je me?'
'volledig'.
'mooi'. ik wist dat hij lachte.
hij lijdde me steeds maar rechtdoor. ik hoorde van alles.
toen haaldde hij zijn handen van mijn ogen.