Seventy-six.

Niet-begrijpend kijk ik hem aan. Waarom zou je liegen over wat er gebeurt is? Dat maakt het allemaal alleen maar ingewikkelder! “But... what did happend?” vraag ik. Hij kijkt even om zich heen of iemand ons kan horen. “I found out that I was gay. I was in love with a guy I knew, and finally found the courage to say it to him. With trembling hands I told him what I felt for him.” Hij slikt even. “He became really angry, and started to scream against me. He pushed me against the wall and began beating me. Harder and harder. I felt on the ground and he kicked me. He was in trance and couldn’t stop anymore. He kept kicking and beating me, and it became black before my eyes. When I woke up I was in the hospital. When I realized what happened the only thing I thought was that I wouldn’t mind if he kicked me that hard that I would die. But he didn’t. I’m still alive, but paralyzed. I cried for weeks and wouldn’t accept it. But then I heard about two famous people who just admitted that they were gay together. And my hope returned, so I finally joined a revalidation program.” sluit hij zijn verhaal. Met tranen in mijn ogen en open mond staar ik hem aan. “But...” begin ik. “Because of me?” weet ik dan uit te brengen. Hij knikt, en slikt zijn tranen weg. “And why did everybody thought it was a car accident?” Ik snap er helemaal niks van. “That guy, Jake, brought me to the hospital when he realized what he did. He told everyone that he hit me with the car by accident, and because I was scared for him I never told anyone the truth. Only you.” Hij kijkt me recht aan. Niet wetend wat te zeggen draai ik mijn hoofd weg. “I... I don’t know what to say... I feel so sorry for you!” stamel ik. “Don’t. I’m proud of my courage. I’m proud of everything I did. My only wish is to walk again.” zegt hij zacht. Ik knik begrijpend. “But enough about me. How’s it going with you and… Harry, wasn’t it?” vervolgt hij. Een warm gevoel verspreidt me als ik aan zijn prachtige krullen, en heldergroene ogen denk. Mijn ogen beginnen te fonkelen en mijn mond vormt zich tot een brede glimlach. Dat is dus wat hij met mensen kan doen. En dan zijn stem... Een aangename rilling loopt over mijn rug als ik denk aan zijn prachtige stem. “I wish he was here.” zeg ik. Mijn humeur betrekt als ik bedenk dat ik elke dag, behalve in het weekend, hier zal zijn en niet bij Harry. Maar alles om weer te kunnen lopen. Om weer een normaal leven te kunnen leiden. Om het verleden achter me te laten.