Chapter Eighteen.

Willow Anderson.

Oliver knikte begrijpend. Hij hield zich zo wel groot, maar in zijn ogen zag ik iets breken.
'Goed dan...' zei hij zachtjes. 'Ik accepteer je keuze, maar ik hoop dat je weet dat ik nog steeds zielsveel van je houd.'
Nu was het mijn beurt om te knikken, en ik lachte moeizaam. Ik schuifelde ongemakkelijk met mijn voet en keek naar de grond.
'W-wil je nog contact houden?' vroeg ik twijfelend aan hem.
'Natuurlijk!' zei hij, waarbij een grote last van mijn schouder viel. 'Ik wil ons contact niet dood laten lopen.' Hij was even stil en stak toen zijn armen uit. 'Afscheidsknuffel?'
Grijnzend klemde ik mijn armen om zijn middel om voor de allerlaatste keer mijn gezicht in zijn shirt te begraven en zijn geur te ruiken.

'Dus je wilt hier komen wonen?' vroeg George grijnzend aan me. Ik kon hem wel voor z'n kop slaan.
'Je zegt het alsof ik het eis,' grom ik. 'Ik bedoelde alleen- ik wilde gewoon- nou, het was maar een vraag!'
Hij begon nog meer te grijnzen en lachend stond hij op van de bank. 'Relax, Willow, je mag hier komen wonen.'
'Ik- je- wat?' stotterde ik.
Hij strekte zich uit, gaapte, en keek zijn woonkamer rond alsof hij hem pas voor het eerst zag.
'Natuurlijk.' 'Zelfs nadat ik zei dat alles verpest was?' 'Pff,' zei hij nonchalant. 'Dat meende je niet. Je was gewoon overstuur, dat is alles...'
Ik haalde beschaamd mijn schouder op. 'Dat is waar. En ik meende het inderdaad niet.'
'Dat bedoel ik.'
'Nu heb ik nog één klein probleempje,' zei ik.
'En dat is?'
'Oliver vertellen.'

Oké, dus uhm... Met wie moet Oliver nu iets krijgen? HELP?!