OO4

Achter een boom wacht ik af wat er gebeurt. De jongen kijkt even rond. Hij komt me ergens bekend voor, maar ik kan het niet plaatsen. Hij heeft wel een tas bij zich. Waarom hebben ze die van hem niet afgepakt? De jongen zucht en begint te lopen. Ik twijfel even of ik hem in ga halen, maar doe het al snel. Ik zou het hier echt nooit in mijn eentje overleven, en zijn tas zou misschien nog wel van pas kunnen komen. De jongen schrikt en gaat snel in een verdedigende houding staan. Ik lach even hardop en zeg dan: "Voor mij hoef je echt niet bang te zijn hoor. Met mij is namelijk precies hetzelfde gebeurd." De jongen kijkt even bedenkelijk en steekt dan zijn hand uit. "Louis Tomlinson, leuk je te ontmoeten." In zijn stem schemert wat sarcasme door. Hij is waarschijnlijk een beetje chagrijnig. Iets wat vrij logisch is als je in the middle of nowhere bent gedropped. We lopen even stil een stukje verder. Ik denk de hele tijd na of ik zijn naam kan plaatsen. Dan besluit ik het maar gewoon te vragen. "Ben je... Ben je beroemd ofzo? Ja, sorry maar je komt me echt heel bekend voor, maar ik weet niet waarvan." Hij lacht en pakt iets uit zijn tas. Het is een blaadje met een foto van vijf lachende jongens. "Deze had ik nog over van een signing, ik zit in een band genaamd One Direction. We zijn bekend geworden door 'The X Factor UK' in 2010." En dan weet ik het weer. Er zit een meisje in mijn klas die echt te obsessief over ze doet. "Ooh ja, ja die ken ik wel ja." zeg ik. Louis lacht weer een sarcastisch lachje en we lopen steeds dieper het bos in. "Waarom zouden ze ons dit aangedaan hebben? Mijn eigen manager nog wel. Hoe kon hij mij dit aandoen?" Louis klinkt wanhopig. "Je manager?" vraag ik aan hem. "Ja, Paul is mijn manager. Hij was een van de ontvoerders." Zijn gezicht gaat van wanhopig naar woedend naar verdrietig. Ik volg de traan die langzaam over zijn wang loopt. Ik geef hem een klein klopje op zijn schouder. Ik begrijp hoe hij zich voelt, maar het enige wat ik nu wil is weg. Ik heb geen tijd om te treuren of om boos te zijn. Ik wil gewoon weg, terug naar huis. Louis kijkt me even dankbaar aan en vermant zich. "Kom op, we moeten een uitweg vinden. Ik ga niet voor eeuwig in dit vieze bos zitten." ik ben even verrast van zijn snelle stemmingswisseling maar ben het wel met hem eens. Het valt me op dat hij helemaal niet naar mijn naam heeft gevraagd. Hij lijkt ook niet geïnterreseerd. Ik weet niet zo goed wat ik van deze hele situatie moet denken. Ik loop door een bos met iemand die wereldberoemd is. Duizenden, nee, miljoenen meisjes zouden stikjaloers op me zijn. Wat zouden de mensen denken als ze merken dat One Direction niet meer vijf, maar vier leden had. Zouden ze dan gaan zoeken naar hem? Wat willen ze eigenlijk, en waarom moesten ze per se mij hebben? Dan schrik ik wakker van een luide kreet. Het is Louis, hij ziet het waarschijnlijk niet helemaal meer zitten. Gek genoeg lach ik om hem en zeg hem dat schreeuwen niet veel zal helpen. Hij kijkt me woedend aan en loopt weer door. Mijn benen worden moe en ik heb verschrikkelijke honger. "Wat heb je eigenlijk allemaal in die tas zitten?" hopend op eten wacht ik zijn reactie af. "Niet veel bijzonders. Wat pennen en blaadjes, een flesje water, een zonnebril en wat broodjes." Nog voor hij zijn zin heeft afgemaakt ren ik op hem af en rits zijn tas open. Louis blijft even staan en geeft me dan een tik op mijn hand. "Die broodjes zijn dus wel van mij." zegt hij woest en hij klemt zijn tas stevig vast. Leuk. Ik loop dus door een bos met de grootste egoïst die ik ooit heb ontmoet.