24. Revenge, M

In paniek bons ik op de deur. Ik laat mijn vuisten er zó hard en zó vaak dat het pijn doet. Maar ik stop niet. Ik moet naar buiten, ik moet weten wat ze met haar gaan doen! Buiten lopen mensen voorbij, maar niemand schijnt me te horen.
'Hee!' schreeuw ik. 'Doe die deur open! Laat me eruit!' Mijn ogen beginnen te tranen door de pijn in mijn handen, en langzaam dringt het tot me door dat dit zinloos is. Vanuit de Rode Kamer ben je niet te horen voor de anderen, die buiten de kamer staan. Ik vervloek mezelf, waarom moest ik haar nou zo nodig mee laten doen? Waarom heb ik niet beter opgelet bij EHBO? Dit is allemaal mijn schuld. Ik leun met mijn rug tegen de deur, en zak naar beneden. Ik sla mijn armen om mijn opgetrokken knieën, en merk dat mijn wangen nat worden. Verwoed veeg ik met mijn mouw over mijn gezicht, ja hoor, ga maar lekker zitten janken! Alhoewel, er is toch niemand die me ziet, en ook niemand die me hoort. Ik laat de tranen over mijn wangen stromen, en doe geen moeite meer om ze tegen te houden.
Op het raam klinkt het zachte getik van regendruppels, en ik kijk op. Op het bureautje is de vorm van haar iPod zichtbaar. Ik sta op, slenter ernaartoe, pak hem op en zet hem aan. De muziek schalt uit de oortjes. Ik plof op de bureaustoel . http://www.youtube.com/watch?v=4vvD9TYr_Xk Ik draai een paar rondjes en rijd wat op en neer (er zitten van die wieltjes onder de stoel), totdat ik mijn knie keihard stoot tegen iets hards. Ik vloek, buk me en zoek naar het ding waaraan ik een blauwe plek te danken heb. Het is een boekje. Een klein, venijnig puntje steekt uit de la en ik open die om het boekje te bekijken. Joepie! Leuk. Er ziet een slot op, geweldig, nou kan ik nog niet zien waaraan ik me gestoten heb.
Ik sta op, neem het boekje en de iPod mee, en ga in de vensterbank zitten. Ik leun tegen het koude glas, waarlangs de regendruppels naar beneden glijden. Ik probeer opnieuw om het slot open te krijgen, dit keer met mijn vingernagel, maar zodra ik het aanraak, springt het slot open. Hoestend van het stof, dat vrijkomt als ik het boekje opensla, lees ik de eerste pagina.

Dagboek van April Legrand

Oeps. Wat moet ik nu doen? April was vast een meisje, het is onbeleefd om zomaar haar dagboek te gaan lezen. Aan de andere kant, het ziet er niet naar uit dat ze zich op dit moment in deze ruimte bevindt, dus ze zal er waarschijnlijk nooit achter komen. Peinzend vouw ik een ezelsoor, en mijn nieuwsgierigheid wint het van mijn manieren. Ik sla een bladzijde om, en het eerste wat me opvalt is de datum. Zo'n 120 jaar geleden. Iets minder. Dan merk ik dat het in het Frans is geschreven, maar dat ik het wel allemaal begrijp.

3 mei 1895
Mijn buik doet zeer. Ik weet niet waarom, misschien heb ik iets verkeerds gegeten. Dat zou ook de misselijkheid verklaren.
Verder is alles nog hetzelfde, James komt elke dag langs en maakt het leven iets beter. Hoewel ze me hier alles geven wat ik wil, ik vrij rond mag lopen (verbetering!) en iedereen me accepteert als één van hen, is leven in de Kolonie een hel. James doet zijn best om uit te leggen wat hij weet, maar dat is niet veel. Het is meer dan de gemiddelde mens hier weet, dat wel. Arme James, hij woont hier al sinds zijn geboorte en wordt beschouwd als een slaafje omdat hij zijn gave nog niet heeft ontdekt. Hij betwijfelt zelfs of hij er wel 1 heeft.
Ik moet uit zien te vinden wat zijn gave is.

Wie mag die James dan wel niet zijn? Haar vriendje of zoiets?

6 mei 1895
We weten wat James' gave is! Hij kan gedachten lezen, zo cool! Volgens hem heb ik ook een gave, maar dat denk ik niet. Hij zegt dat ze me anders niet hierheen gebracht zouden hebben. Dat ik, als ik niet bijzonder was, nu dood zou zijn.
Nog steeds buikpijn.
Mijn vioolspel wordt beter. Ik heb James het eerste stuk van de Seizoenen, de Lente, laten horen en hij vond het prachtig, zei hij.
Ik krijg nog steeds vlinders als ik hem zie.

Goed. James was inderdaad haar vriendje. Leuk hoor, wat geweldig dat je een dagboek bijhoudt... Echt super! Verveeld sla ik een paar bladzijden over en lees verder.

7 augustus 1895
Er is iets vreselijks gebeurd! James hoorde vandaag de gedachten van iemand die niet in de kamer kon zijn! Maar hij (of zij) was er wel, in mijn buik. Ik ben zwanger. Als ze het ontdekken, kan ik hier niet blijven. Ze sturen me weg, en waar moet ik dan heen?

Ik voel iets van medelijden met April. Zwanger zijn is niet iets prettigs, lijkt me, en zeker niet als je hier leeft. Ze verbannen je, zodra ze erachter komen. En als het kan, de vader ook nog, maar die zijn meestal te bang om op te komen voor hun kind.

23 augustus 1895
Het wordt een jongetje. James zit nu elke dag bij me, het is super gezellig, maar vroeger was het beter. Soms kan ik de baby voelen, maar mijn buik is niet veel dikker geworden.

Ik sla weer wat pagina's over en kom aan bij de laatste. Er zijn snel wat woorden geschreven, en het is bijna onleesbaar.

9 september 1895
Ze weten het. Ik ben verbannen naar Frankrijk. Heb James niet meer gezien, ik hoop dat hij veilig is. Ik hoop dat hij hier weg kan gaan, verbannen of ontsnapt.

Dan zie ik iets, dat mijn hart stil doet staan: Onder aan de pagina staat iets geschreven.

Lieve James
Jongensnaam: Mark, Felix
Meisjesnaam: Bianca, River
Ik hoop dat je het ermee eens bent, en dat we elkaar nog eens zien. Ben in Frankrijk, Parijs.
Liefs,
April