|| 1.2 || Average girl, average day

Zuchtend stond Joany toe te kijken hoe haar zus haar tanden poetste. Haar tanden waren bijna even wit als de spierwitte tandpasta die Sabrina altijd gebruikte.
Sabrina had een kort, wit met blauw geruit pyjamabroekje aan waar haar goudbruingetinte benen mooi tegen afstaken. Voor op het broekje zat een donkerblauw strikje en het viel Joany op dat alle lusjes en touwtjes precies even lang waren.
Dat moest nogal wat tijd en precisie gevergd hebben.
Joany wierp een blik op het strikje van haar eigen pyjamabroek, die schots en scheef was vastgeknoopt. Hij zat op zijn allerstrakst en alsnog bleef de broek van haar billen afzakken, waardoor ze hem telkens, erg oncharmant, op moest hijsen.
‘That’s what makes you beautiful!’ klonk opeens luid door de badkamer. Het geluid kwam zo plotseling dat Joany een klein kreetje slaakte en in een reflex bij het geluid vandaan sprong.
Sabrina boog zich met een glimlach voorover en spoelde grondig haar mond. ‘Rustig maar… Het is gewoon de wekker.’
‘Wekker?’
‘Ja, voor het tandenpoetsen. Precies twee minuten.’
Joany moest haar best doen niet in lachen uit te barsten. Het was maar wachten op het moment voor Sabrina echt door zou draaien… Een wekker zetten om precies twee minuten je tanden te poetsen, dat was ietwat overdreven, vond ze. ‘Handig,’ wist Jaony uit te brengen zonder te lachen. Een hele prestatie, vond ze.
Sabrina glimlachte hooghartig. Natuurlijk wist Sabrina al lang hoe handig dat apparaatje was, en ze had het nog wel helemaal zelf bedacht. ‘Als je wilt,’ zei Sabrina, ‘mag je hem ook wel gebruiken.’
‘Goh, dat is echt erg… Erg aardig van je, Sabrina.’
Sabrina knikte haalde haar handen door haar haren en begon de badkamer uit te lopen. ‘Bedank me later maar,’ zei ze over haar schouder terwijl ze de deur uitliep.
‘Oké, bedankt!’ krijste Joany haar achterna.

Zonder verder nog een blik op de overbodige en onzinnige wekker te werpen begon Joany haar tanden te poetsen.
Na iets wat voor haar gevoel wel rond de twee minuten was spuwde ze het blauwwitte spul in de wasbak. Ze draaide een paar keer aan de kraan waar al gauw koud water uitkwam. Joany pakte haar haren vast in één hand en boog voorover om uit de kraan te kunnen drinken.
Met de rug van haar hand veegde Joany de nattigheid van haar mond af, klikte het licht uit en liep op haar tenen naar haar kamer.
Als ze nu maar één geluidje zou maken zou Sabrina woedend worden, dat wist ze zeker.
Morgen was immers de grote dag, en zou Joany ook maar de kleinste aanleiding geven aan haar zus om te denken dat Joany haar dag wilde verpesten, dan zou Sabrina woedend zijn. Zíjn en blijven.

Joany dankte, meer dan eens in de afgelopen dagen, haar ouders die zo’n gloednieuw bed voor Joany gekocht hadden dat niet kraakte wanneer ze erin ging liggen.
Nu leek dit misschien overbodig en extreem voorzichtig, maar Joany had de afgelopen tijd wel gemerkt dat ze niet voorzichtig genoeg geweest kon zijn.
Laatst had Joany terwijl ze lag te slapen een stoot gegeven tegen haar nachtkastje, waar toen het een en ander vanaf gevallen was.
Sabrina was krijsend van woede en frustratie haar kamer binnen komen stampen en had Joany wakker gegild. Joany, op haar beurt, was zich nergens van bewust en schrok zich dan ook een hoedje toen Sabrina zo in het pikkedonker in haar kamer stond te tieren als een woeste, levensgevaarlijke reus.
Inclusief een komkommergroen masker dat haar hele gezicht bedekte. Iets wat overdag natuurlijk normaal was, maar wanneer je net wakker werd en je ogen en hersenen nog slaperig waren ging je fantasie vaak met je aan de haal. Joany had gedacht dat er monster in haar kamer stond, klaar om haar op te eten. En het monster had Sabrina overgeslagen omdat die zo dun als een lat was, daar kon je helemaal niks vanaf eten! Joany daarentegen had nog een beetje spieren en wat meer dan alleen vel om haar botten en daar kon dat gifgroene monster zich vast wel even mee vermaken.
Joany was niet meer zo erg geschrokken sinds ze zo’n twee jaar geleden, op haar dertiende verjaardag, Sabrina en hun op dat moment 15-jarige neef samen aan had getroffen, zoenend.
Ze was het nooit meer vergeten. Het was walgelijk. Het was gewoon incest. En daarbij was het één van de zeldzame, kostbare momenten waarop het aan het licht gekomen was dat Sabrina inderdaad niet perfect was, en Joany had niet kunnen wachten om het iedereen te vertellen. Om die hele onrealistische droom over haar perfecte zuster eens flink te verpesten.
Maar Sabrina had haar gevraagd om niks te vertellen. Toen dat niet helemaal aangekomen bleek te zijn, begon Sabrina te dreigen dat ze genoeg dingen over Joany wist om haar het leven zuur te maken en Joany had dat zonder te twijfelen geloofd.
Sabrina hoefde niet eens geheimen over Joany te weten om Joany het leven zuur te maken, laat staan hoe zuur Joany’s leven zou zijn als Sabrina inderdaad haar geheimen wist.
Joany had maar gewoon geen risico’s genomen en ze had Sabrina beloofd het er nooit met iemand over te hebben. Een belofte die ze tot nu toe was nagekomen.
Sabrina had zich er waarschijnlijk genoeg voor geschaamd, een straf op zich.
De zoen met hun neef was nog in de fase geweest dat Sabrina besloten had aardig te doen tegen iedereen, omdat ze op die manier het meeste bewonderaars in de wacht zou weten te slepen. Aardig doen tegen iedereen, behalve tegen Joany natuurlijk, die telde niet mee. Maar dat was niet zo gek eigenlijk, Joany viel altijd buiten de boot.
Dus toen hun neef, Sven, Sabrina gezoend had, had ze zich voorgenomen om aardig te zijn en hem niet weg te duwen.
Natuurlijk was er geen perfecte oplossing voor een onmogelijke situatie als deze, maar hem wegduwen kwam heel wat dichter in de buurt dan hem rustig zijn gangetje laten gaan, vond Joany.
Dat was dan ook hoe Joany hen aantrof, Sabrina met haar lippen stijf op elkaar en haar ogen wijd opengesperd, hopend dat Sven al gauw genoeg van haar zou krijgen wanneer ze maar niet mee wilde doen.
Sven daarentegen leek zich kostelijk te amuseren en liet zijn handen alles betasten wat het maar vinden kon. Sabrina was het zonder te protesteren ondergaan, en Sven gaf zijn handen, lippen en tong de kost.
Het beeld was nog steeds niet van Joany’s netvlies verdwenen.
Sabrina was toen te ‘aardig’ om hem weg te duwen, had ze Joany met gloeiende rode wangen verteld.
Joany vroeg zich vaak af of Sabrina er stiekem toch wel van genoten had. Dat enkel haar gezond verstand Sabrina ervan weerhouden had om mee te doen aan Svens zieke plannetje. Maar Joany had het nooit durven vragen.
De enige vraag die ze toen, zo verbijsterd als ze geweest was, over haar lippen had kunnen krijgen was: ‘Wat deden jullie daar?’
‘Dat zag je toch,’ had Sabrina zo neutraal mogelijk geantwoord. ‘Hij kuste me.’
‘Waarom kuste je terug?’
‘Dat deed ik niet,’ had Sabrina haar woedend toegesnauwd. Woede was altijd de beste manier om te verbergen dat je doodsbenauwd was.
Joany had bang geknikt. ‘Waarom duwde je hem niet weg?’
‘Dat zou zo sneu geweest zijn,’ vertelde ze Joany zodra ze buiten gehoorsafstand van elk levend wezen waren. ‘Die jongen vindt me al zo lang leuk. Ik kon hem toch niet zomaar wegduwen?! Wat zou jij in mijn plaats gedaan hebben?’
En dat was een rake vraag want er waren tot dan toe niet veel jongens geweest die Joany leuk vonden. Ze werden allemaal geïnteresseerd of afgeschrikt door haar beeldschone zus, die alle schoonheid die Joany leek te hebben zo weer teniet deed.
Ook veel mensen hadden een hekel aan Sabrina, die hen in alle opzichten straal voorbij kwam zetten. Sabrina was nou eenmaal een onovertroffen winnaar in perfect zijn, en dat moest men wel bewonderen. Maar wat Sabrina vaak vergat of zich niet realiseerde was dat bewondering automatisch jaloezie met zich meebracht, en jaloezie bracht woede en haat.
Sabrina leek dan misschien geliefd bij iedereen, zodra de kamer Sabrina-vrij was, begon het geroddel.
En dat was de kostbare prijs die Sabrina haar levenlang al betaalde voor zoveel beter zijn dan de rest.
Joany betaalde met haar mee, de prijs voor het zusje zijn van iemand die overal grondig gehaat werd.
Het was dan ook niet zo vreemd dat Joany door de tijd zo ook haar eigen haat voor Sabrina ontwikkeld had. Sabrina was volmaakt, en niemand anders ter wereld zou dat ooit zijn.
Wat men toen nog niet wist, was dat zelfs Sabrina nooit perfect kon zijn, perfectie bestond immers niet.