Hoofdstuk 3

"Jack, dat is sneller dan ik verwachtte." reageer ik de volgende dag verwonderd. "Sorry, maar ik wou me eigenlijk excuseren voor mijn gedrag van gisteren. Ik heb me aangesteld, en dat spijt me gewoon heel erg. Ik wou u ook nog even bedanken voor de babbel van gisteren..." legt hij zijn bezoek uit. "Dat is graag gedaan. Soms kan het helpen om hulp te zoeken, je hart eens te luchten... Je bent nooit alleen. Vergeet dat niet." Glimlachend knikt hij. "Voor het eerst in zoveel tijd geloof ik echt dat mijn Lily het zal overleven." antwoordt hij overtuigd. "Dat is goed, blijf erin geloven." raad ik hem nog aan en dan nemen we afscheid van elkaar.

Die avond zit ik met mijn computer op mijn schoot in de zetel. Ik ben al uren aan het praten met mijn beste vriendin Ilona. Ze woont ver van hier en de enige manier om met haar te praten is online. Ze is mijn steun en toeverlaat. Een leven zonder haar kan ik me nog moeilijk voorstellen. Als ik nog maar het kleinste probleem heb, dan is ze er voor mij. Ik heb geen idee waar ik haar vriendschap aan verdiend heb, maar ik weet wel dat ik heel dankbaar ben dat ik haar heb leren kennen.

Ik heb haar zonet verteld over Jack. Hoe zijn vriendin zich gelukkig mag prijzen met zo'n vriend, maar ook vooral over hoe lief en beleefd hij is ondanks zijn reputatie. Ilona en ik zijn twee grote fans van All Time Low. Het verbaasd ons dan ook dat ik zo kalm bleef bij Jack.

Kan je hem niet vragen voor handtekeningen?
Ik wist gewoon dat die vraag zou komen. Lachend schud ik mijn hoofd.
Ik zou dat kunnen, maar er is geen haar op mijn hoofd dat daaraan denkt. Ik bedoel... Ik moet hem helpen, niet een fan-girl zijn. Dat kan ik niet maken. Sorry...
Spijtig, maar ik begrijp het