24. Zoeken naar het geheim

'En als we nou Een beknopte geschiedenis van Zweinstein besturen?', zei Britt. Ik schudde mijn hoofd. 'Misschien wel het grootste geheim van deze school staat heus niet in een boek dat zomaar te koop is en in de bibliotheek ligt', zei ik. Sinds Dylan en ik waren gaan zoeken naar waarom er een gevangenis in de school zat, had Britt ons gesteund, maar omdat we het niet konden vinden, wilden we stiekem op de verboden afdeling gaan kijken, iets wat Britt niet wilde doen. 'Wat jullie ook doen, ik ga niet mee naar de verboden afdeling!', zei ze koppig. 'Wat als we betrapt worden?' 'Gebeurt niet', zei ik, maar ik wist dat ze gelijk had. Wat zou er gebeuren met ons als we betrapt werden? 'Rodi, Rosefielt, Falken! Wees eens stil!' We zaten bij Gedaanteveranderingen en professor Anderling vond het niet leuk als er in de les gepraat werd. Zuchtend doopte ik mijn ganzenveer in de inktpot en ging verder met de opdracht.

Ik stapte het lokaal uit voor de lunch, gevolgd door Dylan en Britt, toen we ineens weggetrokken werden uit de hongerige massa, een leeg lokaal in. De deur ging dicht en ik keek naar de 'kidnappers'. 'Rachel? Wendy? Jolien? Wat zijn jullie aan het doen?', vroeg ik. Wendy bleef bij de deur staan zodat we niet konden ontsnappen, Jolien mompelde een spreukje waardoor alle olielampen in het lokaal aansprongen en Rachel hield ons in de gaten. 'We weten wat jullie van plan zijn', zei Jolien toen alle lampen aan waren. Ik trok een vragend gezicht. 'De verboden afdeling in de bibliotheek?', antwoordde ze. Britt keek geschrokken, Dylan beledigd en ik was in shock. Hadden ze ons gehoord?! 'Had dat vanavond niet gekund? We slapen bij jullie op de slaapzaal', zei ik gebarend naar Britt en mezelf. Jolien schudde haar hoofd. 'Ik wil gewoon weten waarom jullie dat gaan doen en wat jullie gaan zoeken.' Ik zuchtte. 'Dat gaat niet.' 'Waarom niet?' 'Daarom niet.' Jolien keek verslagen. 'We komen er wel achter. Hoe dan ook. Doe de deur maar open', zei ze tegen Wendy, die meteen het slot omdraaide. 'Wat een kut kamergenoten', zei Dylan toen we buiten stonden en Britt en ik zeiden in koor: 'Yep'.

De komende paar dagen hielden Jolien, Rachel en Wendy ons scherp in de gaten. Tot op een woensdagavond in de bibliotheek...