Vuurnatie - 145

“Oh, u bent niet trouw aan de vuurnatie? Tja, eigenlijk kan ik dat wel begrijpen. Maar aan wie bent u dan wel trouw?”
“De waterstam natuurlijk”, gromde de man kwaad.
“De waterstam, ik had het kunnen weten. Maar de waterstam is groot, kunt u iets specifieker zijn?”
“Wat wil je horen?”
“Ben je misschien trouw aan prinses Yue?”, suggereerde ik.
“Ja, en jij hebt haar vermoord, je bent een vreselijk mens!”
“Als je haar trouw bent, waarom respecteer je haar laatste wens dan niet? Heeft ze niet uitdrukkelijk gevraagd om niet te vechten?” De man keek me geschrokken aan.
“Omdat het de eerste keer is en ze volgens mij niet helemaal beseften wat ze deden, zal ik mild zijn”, kwam Azulena tussenbeiden. “Sluit hen op, een weekje in de gevangenis zal er wel voor zorgen dat ze weer normaal kunnen functioneren.”
“Maar, prinses…”, protesteerde een van de soldaten. “Moeten ze niet worden weggevoerd, ze…”
“Geen gemaar, ik eis strikte gehoorzaamheid”, zei Azulena kwaad. “Breng hen onmiddellijk naar de gevangenis. En u, generaal, laat hun families maar weten waar ze zijn, en de rest van de stam meteen ook. En zeg erbij dat ik volgende keer niet zo mild zal zijn.” De soldaten brachten de gevangenen weg en ook Thomatio liep de zaal uit, goed beseffend dat ze er heel goed vanaf kwamen.
“Prinses, vindt u het goed als ik naar Yle ga?”, vroeg ik eerbiedig aan Azulena.
“Ga maar”, knikte ze. “Ik heb de soldaten al uit de gevangenis laten halen. Ze blijven allemaal op de boten slapen. En ik wens morgen een vuursturingsles.”
“Natuurlijk, prinses, dank u wel”, zei ik met een buiging.
“Les van hààr?”, vroeg de admiraal verbijsterd.
“Ze is een van de beste meesters van onze natie, beter dan ikzelf ben, dus zou ik mezelf graag verbeteren. En het zou me niet verbazen als ze zelfs u zou verslaan. Bovendien, admiraal, ik ben u geen verantwoording verschuldigd. Volgende keer dat u me zoiets vraagt zult u dat niet snel vergeten.” Ik verliet de zaal en ging weer naar Yle.