001

het was 8 uur, en ik zat op de fiets richting school.
we waren voor de zoveelste keer verhuist, en ik kreeg er echt genoeg van.
ik wist zelf ook wel dat het niet anders kon, waar we eerst woonden, waren mensen bijna achter ons geheim gekomen.
het had ons niet veel moeite gekost om een nieuw huis te krijgen.
natuurlijk, ons niet.
ik was bij het schoolplein aangekomen, en zette mijn fiets in de fietsenstalling. iedereen stond in groepjes.
ik keek het schoolplein rond, voor een plekje waar ik bij kon gaan staan. ik voelde bij iedereen iets negatiefs. totdat ik een jongen zag staan, alleen, in een hoekje. hij had zwart lang haar, en blauwe ogen. ik besloot om naar hem toe te lopen. net toen hij opkeek, en hij mij zijn richting op zag lopen, stond hij op en ging snel naar binnen. iedereen ging naar binnen. de bel was kennelijk gegaan.
verward keek ik hem na. waarom ging hij weg? ik kwam maar niet op het antwoord.

ik liep naar mijn kluisje, en ging naar het lokaal. de lerares die me een aardig mens leek, hield me tegen. 'zullen we je even voorstellen?'
ik knikte, en liep samen met haar voor de rumoerige klas.
de lerares, die ellen bleek te heten, maande de klas tot stilte.
'jongens, we hebben een nieuw meisje in de klas. ze heet avina.' 'hoi avina' klonk de klas in koor. 'avina, ga maar daar zitten naast andy. we zoeken later wel een vast plekje voor je uit.' bij het horen van de naam 'andy' begon de klas te lachen. een andere jongen, die me echt misselijk maakte van zijn zelfvertrouwen, schoof de stoel naast hem naar achter en zei: 'arme avina, kom maar naast mij zitten. ik kan me voorstellen dat je niet naast andy wilt zitten'. de klas barstte in lachen uit, maar viel stil toen ik zei: 'ik ga liever naast andy zitten dan naast jou' zei ik met een knipoog naar de misselijk makende jongen. met een lach op mijn gezicht, liep ik naar de tafel die me was toegewezen. de hele klas keek naar me. en van ellen kreeg ik een knipoog. ze leek me echt aardig. ze had zwart haar, tot haar schouders, met blauwe puntjes. ze had daarbij bruine ogen.
ik keek naast me, en zag de jongen naar me staren. 'meende je dat nou? van dat je liever naast mij zit?' zei de jongen ongelovig? 'ja, ik meende het echt'. het was dezelfde jongen als ik op het schoolplein had gezien. andy, andy heette hij dus.