Seventy-five.

Amanda rolt me een kamer binnen waar vele andere mensen zijn. Alle ogen zijn op mij gericht. Een man, duidelijk een begleider, komt op me afgelopen. “Welcome, I’m Dyan, your companion.” stelt hij zichzelf voor terwijl hij zijn hand uitsteekt. Ik neem zijn hand aan en stel me voor. Hij neemt me over van Amanda, waarna ze de kamer verlaat. Hij rolt me naar de kring en plaatst me naast een jongen van ongeveer dezelfde leeftijd. Ik kijk de kamer rond. Er zitten allerlei soorten mensen, oud en jong, met allerlei soorten handicaps. Nog steeds zijn alle ogen op mij gericht. “So, can you introduce yourself?” vraagt Dylan. Ik knik. “I’m Niall, I’m eighteen years old and I’m paralyzed at my right arm and leg.” vertel ik. Mensen kijken me medelevend aan. “And what’s the reason you’re paralyzed?” vervolgt hij. Ik voel het bloed naar mijn wangen stijgen. “I-I don’t want to talk about that...” stamel ik. Dyan knikt begrijpend. Daarna doen we nog een voorstelrondje, zodat ik meer over de mensen om me heen te weten kom. Zo kom ik ook te weten dat de jongen die naast me zit Ellis heet, en verlamd is aan beide benen dankzij een auto-ongeluk. Ik kijk hem medelevend aan. Aan zijn verhaal te horen was het niet zijn schuld. Een traan loopt over zijn wang. Ik leg mijn arm op zijn been en knijp er even bemoedigend aan. “Thanks.” fluisterd hij zachtjes door zijn tranen heen.
Na het voorstelrondje hebben we even pauze, om de andere mensen wat beter te leren kennen. Dyan verlaat de ruimte om wat koffie te halen, en ik raak in gesprek met Ellis. “Why didn’t you wanted to tell us why you’re paralyzed?” vraagt hij. Ik staar naar de grond. Hoe moest ik me hier nu weer uit gaan redden? “Don’t worry. You can trust me, I promise. I won’t judge you.” zegt hij begrijpend. Ik knik. “I… I tried to commit suicide…” begin ik langzaam. Geschrokken kijkt hij me aan. “I was angry and sad, so I swallowed some sleeping-pills.” vervolg ik, zacht genoeg, zodat niemand ons gesprek kan horen. Even weet hij niets uit te brengen, maar dan lijkt er iets in hem op te dagen. “Are you Niall Horan?” brengt hij dan ontstelt uit. Ik knik en bijt op mijn lip. “You know, Niall, I have to admit you something.” zegt hij dan. “Go ahead.” moedig ik hem aan. “It wasn’t a car accident. I’ve made that up.”