23. Het geheim van Zweinsteins Hogeschool voor Hekserij en Hocus-Pocus

Ik ademde diep in en uit en zette toen een stap naar voren. Door de stilte in de kerker klonk de echo van die ene voetstap alsof er een bom ontplofte. Ik hoorde Britt angstig ademen achter me. Ik zette meerdere stappen en al snel kwamen Dylan en Britt achter me aan. In de 'cellen' zagen we niks en we werden al wat rustiger. Ik had verschrikkelijke monsters verwacht en lijken, maar die waren er niet. Ze waren helemaal leeg. Ik stapte naar een cel ergens in het midden van de gang. Ik keek naar binnen tussen de spijlen. 'Niet doen!', siste Britt. Ik draaide mijn hoofd. 'Waarom niet?', vroeg ik verbaasd. Ze zuchtte en deed een stap mijn richting op. 'Weten wij veel wat er in die cellen zit', snauwde ze. Ik schudde mijn hoofd. 'Er zit helemaal niks in de cellen', zei ik. 'In geen enkele.' Ik keek weer in de cel. Er hing een soort plank aan de muur. De hoeken die naar mij toe hingen, zaten kettingen aan, die ook weer aan de muur. Het had de grootte van een bed en inderdaad, op dat 'bed' lag een ongebruikt grijze, vale deken en een stoffig wit kussen. Verder stond er een smerige, stinkende, met schimmel bedekte wc en wasbak. Er hingen nog twee plankjes aan de muur, met op één daarvan een kapotte olielamp. Verder niks, zelfs geen raam. Ik draaide me weer om en keek naar Dylan en Britt, die ook in twee cellen stonden te kijken. 'Die mensen moeten wel echt een lelijke gevangenistijd hebben gehad', zei Dylan, die zich omdraaide. 'Er is maar één vraag', zei ik en Dylan en Britt keken me nieuwsgierig. 'Wat doet een kleine gevangenis in een kerker in een school?' Ik zag aan hun blikken dat ze ook geen idee hadden.