Niamh Heffernen || O12.

"Goedemorgen lieverd" glimlachte mijn moeder terwijl ze een bord met daarop mijn ontbijt onder mijn neus plaatste.
"Laat dat goede maar weg" gromde ik zacht terwijl ik opstond en op mijn tenen mijn hand uitreikte naar het pakje met daarin crackers.
"Liefje kijk eens wat vrolijker" probeerde mijn moeder tevergeefs. Ik was vreselijk, echt vreselijk humeurig maar daar had ik een reden voor. Ik weigerde dan ook om een glimlach te tonen. En al zou ik er één op mijn gezicht toveren, het was alsnog niet voor háár bedoeld. Alle dagen was ze weg, en nu was ze er een morgen en verwachte ze van me dat ik rond ging lopen met een grote glimlach op mijn gezicht. Ze is er zo vaak niet, ze weet niet eens wat er in me om gaat. Sterker nog, ze zou het niet eens merken als ik een nacht niet thuis kwam.
"Kom op, toon je moeder eens een glimlach", ging ze verder en mijn irritatie werd groter. Daarom besloot ik naar boven te gaan en me klaar te maken voor een dagje Megan en ik.

"Hey Meg.." mompelde ik door de telefoon en ik nam een groot, blauw kussen op mijn schoot.
"Niamh" gilde Megan vanaf de andere kant. Voor ons doen hadden we elkaar té lang niet gesproken of gezien.
"Vanmiddag werd het toch jij en ik? Owen belde net en..", ik besloot even te stoppen om te peilen wat haar reactie ging zijn.
"Je wilt vragen of hij mee mag? Natuurlijk mag dat, ik bedoel hij is knap en hij is single, toch?". Ik kon Megan als het ware zien grijnzen hier, maar wist dat het onrealistisch was.
"Ja hij is single en bedankt dat hij mee mag. Ik moet me klaarmaken ik zie je om twee uur in het park?", ik nam een grote hap adem nadat ik deze woorden gerateld had.
"Zie je daar!".
En weg was ze.
Echt klaarmaken hoefde ik niet, afgezien van mijn make-up had ik alles al terecht. Of ik het vreemd vond dat ik opeens zoveel met Owen op trok? Ja best wel, hij woont nu al achttien jaar naast me en nu pas brengen we écht tijd met elkaar door, je kunt de tijden dat hij op me paste natuurlijk niet mee rekenen.

"Waar ga je heen?", mijn moeder sloot haar boek en keek me oprecht geïnteresseerd aan.
"Weg met Megan en Owen. Doei". Beteuterd liet ik haar achter in haar zetel. Misschien overspoelde haar nu het gevoel van teleurstelling, dan kon ze eens voelen wat ik voelde. Meteen drong ik deze gedachten ver weg naar de achtergrond. Vanmiddag was het niet: Ik ben zielig en ik haat mijn leven soms. Maar: Ik heb het beste leven ooit en ik hou van mijn vrienden. Alle drama zou weggeduwd worden.
Nu op naar Owen en daarna naar het park.
Géén drama!

Aahw, bedankt lieverds! <3 Ik weet het niet precies meer maar volgens mij 20 kudo's en nog 180+ abo's (: Echt bedankt iedereen! <3 Ook alle lezers! Kunnen we misschien de top proberen? Aub kudo? Jullie zijn de beste xx <33