OO3

Ik denk aan thuis. Hoe erg ik het nu al mis. Mijn ouders gaven me altijd alles wat ik wilde, je mag me verwend noemen, ik noem het liever een goede en fijne dochter zijn. Natuurlijk moet je er wel het geld voor hebben, maar dat is bij ons thuis dus geen probleem. Mijn vriendinnen houden van me, en ik ook van hen. We zijn een groep en mijn vriendinnen volgen me altijd. Ik ben nou eenmaal vrij populair op school. Ik gedraag me voor de rest niet echt bitchy, niet dat ik weet tenminste.
Maar hier, hier heb ik helemaal niemand. Ik kan een boom knuffelen, maar daar wordt ik vies van en aangezien ik geen andere kleren bij me heb en ik niet weet hoe lang ik hier blijf lijkt me dat geen fijn idee. Hoe meer ik erover nadenk, hoe wanhopiger ik word. Misschien is dit allemaal maar een vage droom en kan ik elk moment wakker worden. Ja dat is het. Ik hoop dat dat het is. Ik sluit mijn ogen en blijf zo even zitten, wachtend op het moment dat ze weer open gaan en ik mijn kamer zie. Met mijn zusje naast mijn bed die vraagt of ik met haar naar de speeltuin wil gaan. Precies wat er vanochtend gebeurde. Het kan geen droom zijn. Dat kan gewoon niet. Maar ik hou vol. Zittend op een kale vlakte met niemand behalve de boom. Het werkt alleen niet. Ik blijf op precies dezelfde plek. Dan besluit ik maar de sporen te volgen die de auto heeft achter gelaten. Ik kijk even op mijn horloge hoe laat het is. 18:00 uur. Dan voel ik mijn maag knorren. Het enige wat ik bij me heb is een zuurtje uit het vliegtuig. Ik prop hem in mijn mond en zuig hem helemaal op. Het helpt een paar seconden, maar dan maakt mijn maag alweer protesterende geluiden. Ik zucht en loop stug door. De lucht is niet langer meer strakblauw, er zijn zweven nu wat wolken tussen. Het gaat ook steeds harder waaien. Ik draai me snel om zodat ik geen zand in mijn gezicht krijg. Met mijn handen voor mijn mond en mijn ogen dichtgeknepen loop ik verder. Er komen steeds meer wolken en het begint zachtjes te regenen. Ik dacht dus dat dat nooit gebeurde in een woestijn, dus blijkbaar ben ik niet zo heel ver weg van normaal, leefbaar land. De sporen zijn weggevaagd door de wind en regen dus loop ik op mijn gevoel verder. Langzaam verandert het landschap. Er komen steeds meer bomen en het zand wordt minder los. Mijn benen worden moe en na een poosje lopen ben ik echt op. Ik ga zitten onder de dichtsbijzijnde boom en sluit mijn ogen. Ik val in slaap met een lege maag, uitgelopen mascara, en met niks, behalve mijn iPod. Midden in de nacht wordt ik wakker van een geritsel in de bosjes naast me. Even verbaas ik me over de plek waar ik ben, maar al snel herinner ik me alles wat gisteren was gebeurd. Het was dus echt geen droom. Ik sta snel op en gluur in de richting van het geritsel. Ik hoor het weer. Mijn hart klopt sneller dan normaal en ik blijf doodstil staan. Het geritsel wordt wat harder en dan loopt er een klein muisje onder het struikje vandaan. Ik haal opgelucht adem en volg het trippelende beestje met mijn ogen. Het loopt in mijn richting en snuffelt even aan mijn voeten. Mijn schoenen had ik tijdens het lopen al snel uitgedaan, de hakken gleden weg in het zand en mijn voeten deden verschrikkelijk veel pijn. Het muisje loopt weer terug naar de bosjes en ik sluit mijn ogen weer. Ik word al vroeg in de ochtend wakker van het geluid van een auto. Zouden ze me weer op komen halen? Ik ren verheugd in de richting van de auto. Maar ik ben al te laat. Er wordt een jongen uit de auto gegooid en al snel daarna rijdt hij weer weg. De jongen lijkt me niet te zien.