(21) Bill

Ik haalde mijn schouders op, maar in mijn hoofd vroeg ik me af hoe het kwam dat hij me zo goed kende. Het was bijna eng. 'Doe niet alsof je er niet over nadenkt, je schouders ophalen heeft geen enkele waarde.' ik keek hem verbaast aan. Zo maakte hij me natuurlijk wel bang. 'Ik zie je staan in het raam.' mompelde hij zachtjes. ik zuchtte, had ik die niet moeten zien aankomen. 'Je bent nog altijd bang.' zei hij zacht. 'Je bent behoorlijk eng voor het moment... een beetje doods.' zei ik zacht. Bill zuchtte en ging in zijn stoel zitten, ik kon zijn gezicht niet zien in de grote spiegel, maar hij het mijne waarschijnlijk wel, dus zette ik me op zijn bed. 'Zou je het geloven dat ik me zo voel?' vroeg hij nog zachter, ik was niet eens zeker dat ik het wel goed begrepen had. ik wachtte nog steeds tot hij verder ging en iets... meer zinvols zou zeggen, maar het zag er niet naar uit dat zoiets meteen zou komen. 'Waarom?' vroeg ik dan maar. Nu draaide hij zich wel naar me. Dóódeng was licht uitgedrukt. Zijn ogen waren..wallen, zijn make-up was deels uitgelopen, er was niets meer over van de gebruikelijke twinkeling die je altijd in zijn ogen zag...zijn blik was bijna verschrikkelijk om te zien, maar ik deed mijn best om me sterk te houden. 'Zinzi schrok toen ze me zag.' mompelde hij met een half lachje, dat eigenlijk niet meer was dan zijn mondhoek een beetje naar omhoog trekken. 'Waarom..waarom..' mompelde hij. Hij leunde achterover en zuchtte. 'Probeer je gewoon eens voor te stellen hoe het is voor Tom en mij. We haalden een meisje -jij, Sarah en jojo natuurlijk ook, maar goed- in huis door stom toeval iets dat dus alleen in fanfics zou gebeuren en een week of drie later kom je te weten dat je vriendin eigenlijk je kleinere zus is.' zei Bill. Ik legde me achterover en sloot mijn ogen. ik kon het me niet voorstellen, dat moet Bill ook geweten hebben.