23. Revenge, C

'Bel?' zeg ik voorzichtig, terwijl we door het parkje lopen. Geen reactie. Ik por haar in haar zij en herhaal het nog eens iets harder. Vanuit haar mondhoek geeft Bella me een hint: 'Ik ben Bella niet, weet je nog?' Oh ja, dat is waar ook. Hoe heet ze ook alweer? Al lopende denk ik na, ik weet wel mijn eigen naam. Alice. Was die van haar niet ook iets met een A? Nee, opeens weet ik het weer.
'Elies?' zeg ik, dat lijkt me de beste afkorting.
'Ja, Alice' is haar antwoord.
'Ik... Ik moet naar de WC' zeg ik verlegen. Ook al is er niemand te zien, en zullen de mensen hier me waarschijnlijk niet verstaan, het onderwerp 'naar de WC moeten' is niet iets waarover je hardop praat. Vind ik, tenminste. Ik vind het altijd een beetje gênant. Bel- nee, ik moet haar niet meer zo noemen. Straks raak ik in de war, en ze zal niet voor niets een andere naam hebben gekozen! Elisa neemt me mee, het parkje uit. Ze neemt niet het grote pad, maar ze neemt het kleine paadje (dat er dus blijkbaar was) naar rechts. We komen uit in een rustige winkelstraat. De huizen en winkels zijn oud, en niet echt chic, en de weinige mensen die er rondlopen zijn sjofel gekleed. We gaan een café binnen, maar het is niet zo'n stereotype café. Niet zo'n café waarin vieze dronkenlappen hun sterke verhalen vertellen, en waar oude mannetjes hun pijpen roken. Niet zo'n café waar de muren verkleurd zijn door de rook van de pijpen en sigaretten van de rokers.
Het eerste wat me opvalt zijn de witte muren. Het zijn perfect witte muren, en dan bedenk ik me pas dat er hier ook geen stank hangt. Noch van bier, noch van rokers. De bar, die in het midden van de ruimte staat, is van blank hout, in plaats van de donkere kleur die een bar normaal heeft. De barvrouw ziet er jong uit, blond haar en een stralende glimlach op haar vrolijke gezicht. 'Hi Elisa, how nice of you to visite us again' lacht ze Bel- ik bedoel: lacht ze Elisa in het Engels toe. Nu komen de lessen Engels op school me wel van pas. Huh? Hoe kan ze dat nou weer weten? Ik trek één wenkbrauw op, maar niemand schijnt het op te merken.
Elisa ratelt iets in het Frans, en praat zó snel dat ik er amper iets van versta. Ik probeer het bij te houden, Frans is niet mijn slechtste vak, maar dat is niet te doen. Bij het horen van het woord 'April' begin ik al te denken, en ik hoor meteen de rest van de zin niet meer. April is toch geen Frans woord? Zou die vrouw zo heten? Ik besluit dat ze zo heet, maar ik krijg geen tijd om verder na te denken. Elisa pakt mijn pols beet, en neemt me mee naar een ruimte achter het café. Het ziet eruit als een woonkamer, en ik moet echt naar de WC! Mijn blaas staat op knappen, dat zeggen ze toch altijd zo? Heel charmant, maar niet heus. Ik fluister naar Bella (Elisa): 'Sorry hoor, maar ik moet echt naar het toilet! Ik doe het bijna in mijn broek...' Ze fluister terug: 'Die trap op daar, dan kom je op de gang, en dan is het de eerste deur aan de linkerkant.' Terwijl ik me afvraag hoe ze in godsnaam weet waar de WC hier is, loop ik de trap op. Ik hoor, terwijl ik boven ben, dat die April of zo ook in de kamer is gekomen. Ze praat in het Frans tegen Elisa, en ik blijf stil staan om ze af te luisteren.
'Sa soeur a les cheveux roux? Mais tu crois, Alice est la fille?!' Aprils stem gaat omhoog, als van verbazing en onbegrip. Er volgt een stroom woorden, maar in mijn verwarring vang ik maar een paar woorden op. 'Italie... Rachel... Mark ...' van Elisa en 'Danger ... ses vies ... Mark ... Mon fils' Wie is toch die Mark?! En Rachel? Het is een naam, dat weet ik zeker... Ik loop op mijn tenen naar de WC, en vervloek mijn blauwe haar. Als dat er niet was, was dit vast niet gebeurd. Was ik maar blond, of een brunette. Was ik maar normaal, en was mijn leven maar gewoon net als dat van ieder ander meisje van 14.